Op een gegeven moment realiseer je dat je er genoeg van begint te krijgen. Niet alleen bijna alle Facebook herinneringen bevatten tegenwoordig wel een ziekenhuisopname, maar ook de constatering dat de opnames steeds heftiger worden helpt dan ook niet echt.

De deprie_ot is in verhelderend gevecht met de optimist. En terecht want zolang je er nog over kan klagen is er nog leven in het lijf. Ook over de randvoorwaarde van het resterende leven zijn vraagtekens te zetten.

Carona blijft zorgen voor een bepaalde mate van onduidelijkheid. Kan ik wel of niet veilig sporten, naar de sauna uit eten of veilig naar het ziekenhuis? En dan die vaccinatie… Fascinerend hoe de mensheid zich daar een mening over vormt.

Toch merk ik dat ik in een stilstand ben gekomen waar ik mij maar moeizaam uitvecht. Gelukkig ken ik de uitkomst van het uiteindelijke gevecht en besluit om tot die tijd toch te kiezen voor kwaliteit van leven. Met sporten en stimuleren van de geest komt er langzaam beweging in al word ik er wel wat moedeloos van mezelf steeds terug te moeten vechten.

Een stevige knauw liep ik op tijdens mijn laatste IC opname. Het kwartje had lang nodig om te vallen en kwam waarschijnlijk door zijn lange aanloop hard aan. Het ging over de operatiewaardigheid van de Otter. Die stond, laten we het leuk zeggen, behoorlijk onder water. Voor iemand die altijd al een beetje tegen de stroom inzwemt niet onoverkomelijk, maar de kennelijke herhaling begint de keel uit te hangen.

Net zoals alle slangen, scopen, infuusnaalden, maaghevels en wat ze verder nog vinden om in je te stoppen om je in leven te houden, maar je moet toch wat als je niet op een uitstrooi veld wilt belanden. De focus gaat dus even op overleven en mezelf weer terugvinden.

Voor goed advies bij de psycholoog langsgegaan. Hij kwam met de suggestie van Freud. Helpt het dan vroeg ik? Dat niet, maar je bent in ieder geval even van de straat en dan kunnen we de volgende keer praten over iets waar ik ook iets vanaf weet…

Neen, zo is mijn psycholoog niet. Maar hij plaatste met zijn tip voor Freud mij wel weer even op het pad der nadenkende en alleen de zoektocht naar luisterboeken van deze zenuwarts was een avontuur op zich.

Mijn voorlopige conclusie is dat niet alleen ik, maar de complete mensheid aan een grondige vakantie toe is. Er eens even helemaal tussenuit… Uiteraard zonder tussenkomst van de intensive care, daar verblijven wij als ras al tijden op!

Meer lezen van Sander? Ga naar braindad.nl en lees het stukje ik zie, ik zie wat farma zie

wil je echt geen blog meer missen? Schrijf je dan in voor de gratis waarschuwing bij blog

Voornaam:

Achternaam:

Verjaardag:

Email Adres:

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

Foto: @Zetong_Li https://morguefile.com/

Als onderdeel van mijn jaarlijkse terugkerende Drietraps raket heb ik het toch weer tot 5 november weten te schoppen. Voor mij een hele bijzondere datum  en onderdeel van het raad spelletje wie van de drie.

In aortadissectie land is het vieren van de dag van de scheur als teken van leven een goede gewoonte. Bij mij ligt deze datum een beetje ingewikkeld. Want was het nou 5 augustus, 5 november of toch 26 februari als datum die telt. om er maar een beetje cachet aan te geven noemen we het geheel in ieder geval de Aortanaversy.

Precies vijf jaar geleden werd ik door de ambulance naar het lokale ziekenhuis gereden met een pijnlijke scheurende pijn in mijn borstkas die ik niet vertrouwde. Het zou het begin worden van een hele rommelige periode die ik voor verwerking en leedvermaak maar in boekvorm heb gestopt. Het orginele plan om hem vandaag aan de wereld te laten zien als boek en e boek is helaas net niet gelukt door alle andere medische beslommeringen dit jaar. Vandaar slechts de presentatie van de voorkant in concept zoals deze door Chris Duinmeijer is getekend..

Het boek zit eraan te komen zowel in gedrukte als in elektronische vorm, maar ik wil de taal puristen niet helemaal uit hun dak laten gaan bij mijn eerste uitgave.

Ik wil niemand ontmoedigen om verder te leven na een aortadissectie, op conditie komen was een dingetje maar te doen en ook mentaal is er een hoop winst te halen uit positivisme. Het alternatief is immers duister en zwart en aan de huidige werkelijkheid kun je eigenlijk met terugwerkende kracht niets veranderen.

Daarom blijf ik het ironisch vinden dat mijn lijf zich zo blijft verzetten met een stroom van protest door alle andere onmogelijkheden open te zetten. Totdat ik een bericht tegen kwam dat de Otter van de rode lijst gehaald was. We zijn niet meer beschermd! Het verklaart de evenementen van het afgelopen weekend en waarom mijn broer ineens in veiligheidskleding rondloopt.

Maar zij die beter weten weten beter, ik staak het verzet en judo met de krachten mee, dat het me tot hier gebracht en dat is verder dan menigeen die me lief was is gekomen!

De blogs rondom mijn aorta dissectie vind je op de pagina bloggen met een dissectie

Voor het boek beschermengelen moet je gewoon nog even geduld hebben ?

 

Foto:https://morguefile.com/

Chris:https://www.facebook.com/chris.duinmeijer

 

Ik moet eerlijk zeggen dat met de heersende corona regels het thuiskomstfeestje een beetje tegenviel. Nou niet dat ik heel erg in de feeststemming was… Maar toch!

In ieder geval weer thuis. Maar wel weer met een bizarre ervaring rijker. Gods kanonnen, wat doet zo’n bloeding in de buik een ongelooflijke pijn. De buikverliezen worden geïrriteerd door bloed dat stolt met als gevolg een megalomane blauwe plek die je van buiten niet ziet. Maar wel voelt!

Ook geeft de zoveelste bloeding zonder directe aanleiding stof tot nadenken over de rest van je leven. Ik begin een serieus toilet complex te krijgen voor wat betreft de kleur van de uitwerpselen. Omdraaien en in het potje kijken vergt karakter. Aan de andere kant is het morgen precies vijf jaar geleden dat ik mijn aorta uit scheurde en daar kan ik ook nog steeds grappen over maken.

Zonder dollen ben ik de dokters en verpleegkundigen van het noordwest ziekenhuis in Alkmaar weer dankbaar voor het redden van mijn leven. Zonder bloeddonors had dit overigens niet gegaan, dus ook bij deze de oproep om eens te kijken of je jezelf als bloeddonor wil terugzien.

Ik dank iedereen voor de warme reacties in de sociale media en de kaartjes die ik mocht ontvangen. Heel bijzonder waren de bloemen die ik zelf mocht kweken… In ieder geval iemand had het idee dat ik er lang zou blijven 🙂

 

Foto:https://morguefile.com/

… even en IC’tje tussendoor

Zoals je misschien nog wel weet was ik al in het ziekenhuis, voor vrijdag stond ingeroosterd een gastro scopie in het goede gezelschap van een endoscopie.

Die gingen overigens prima maar leverde geen nieuwe inzichten op.
De problemen begonnen in de avond. Opgezwollen pijnlijke buik die me een eenpersoonskamer opleverde.In ziekenhuisland meestal niet zo’n goed teken.

Pijn en zweling nam toe te terwijl HB daalde. Tijd voor een ct-scan. Er bleek een grote bloeding te zitten in het gebied van de lever en de milt. Helaas was er niet echt een duidelijke punt aan te wijzen waardoor Coiling (afklemmen van lekkende vaten) niet mogelijk was. Bijkomend probleem was antistollingsmedicatie die zoals je weet altijd als complicerende factor aanwezig is en zeker niet meehelpt bij actieve bloedingen.

Het werd allemaal wat spannender toen de bloeddruk besloot om mee te dalen en ik IC waardig werd bevonden. Broer lief vroeg belangstellend of IC bezoeken tijdens een Corona golf mijn nieuwe hobby was…

Om het overzichtelijk te houden stopte de bloeding en ben ik via medium care terug op zaal. Al met al een heerlijk weekendje uit.
Ik ben nog steeds erg zwakjes maar gelukkig wel weer op de terugweg naar herstel.

In een stellige poging de algoritmes te vriend te houden, dus op regelmatige basis te publiceren en zou er vandaag een blog verschijnen in de categorie ” niets aan de hand.

“De boodschap is bezorgd, het toiletpapier gehamsterd en met chips en zoutjes wachten we gedwee op de volgende persconferentie, waarin waarschijnlijk nog minder mag wordt aangekondigd.

Natuurlijk maak ik me zorgen, ik ben ook “dor hout doelgroep “en ook ik zie de ziekenhuiscapaciteit achteruit hollen.

Ik heb al eens eerder gemeld dat ik het oneerlijk vind dat dankzij mijn zorgverzekeraar de ziekenhuizen funding vinden om de artsen in vorm te houden en net nu het er toe doet geen plek voor mij lijkt te zijn.

Ik hou mezelf even ondergedoken, met mijn dure al inclusief sportschoolabonnement mag ik ook gewoon de hele week thuis op de hometrainer. Ik vermijd drukke plaatsen en ben de overheid dankbaar voor het wegnemen van de verleiding van de horeca al gok ik erop dat de horeca daar heel anders over denkt.

Was er dan helemaal niets medisch te melden? Natuurlijk wel! Er was een kleine ingreep bij de lokale oogarts om de na staar te verwijderen wat in vergelijking met al mijn andere kwalen en ingrepen natuurlijk kinderspel is, maar gerommel aan mijn ogen blijft niet favoriet. Het was goed te doen, bovendien hoefde ik om de een of andere reden niet zo heel lang te wachten voordat ik aan de beurt was. Ook een voordeel!

Tenslotte was het hele circus zo snel klaar dat moeders amper de tijd had om boodschappen te doen.

Oh ja en het begint ondertussen zo’n gewoonte te worden dat het bijna niet vermeldenswaardig is, maar darmbloeding nummer zoveel bracht mij weer in het lokale ziekenhuis.

Gewoon even met open ogen kijken hoe de stand van zaken is, met in het achteraf de gedachte dat is pas aan de ogen gerepareerd ben dus dat ik het nog niet helemaal scherp zie.

Carona fluistert haar naam overal en beïnvloed bijna ieder proces. Mensen werken op plekken waar ze normaal niet staan en operaties kunnen pas doorgaan na een negatieve test.

Geen omgeving om lang te blijven dus, ware het niet dat de bloeding nog niet gestopt lijkt. In de statistiek lees ik dat 80% van alle gastro interne bloedingen vanzelf over gaat. Zul je altijd zien, staat niet in bij hoe snel dat is.

Kortom ik had gelukkig nog vouchers voor een all inclusive Stay in Alkmaar, al vraag ik mij ondertussen af of het misschien niet verstandiger is om om te boeken naar Amsterdam.
En een ding is zeker, dit wordt vervolgd!

Ik reed vandaag als moderne stadsbewoner op mijn e-bike door de weilanden toen ik mij realiseerde dat ik als moderne survivalspecialist waarschijnlijk toch ten dode opgeschreven ben. Er vloog een vogel op en ik kwam niet verder dan weidevogel!

Waar zijn de overlevingsskills van mijn voorouders gebleven? Ik ben nauwelijks in staat mijn regenton gevuld te houden. Laat staan dat ik ook maar enigszins in staat ben om groente te verbouwen. Nou ja, appels aan mijn boom dat wil nog wel lukken al heeft dat meer te maken met het verjagen van de jeugd in het voorjaar dan met planmatige appelen kweken.

Toch kan het niet helemaal verkeerd zijn gesteld met mijn overlevingsdrang, onder invloed van de zak ijzer een paar weken geleden, stuitert deze als een coma compenserende tijd compensatie alle kanten op. Zo erg dat ik me zelfs afvroeg of het middel niet erger was dan de kwaal. Totdat het ijzer uitgewerkt was en ik ineens weer slap op de bank hing. Als je weet wat je mist en dan mis wat je weet…

Lock Down

Ik ben in de vaste overtuiging dat ik deze periode effectiever ga gebruiken dan de vorige periode van slot erop, al blijf ik met een scheef oog naar de ziekenhuizen kijken. Naar alle waarschijnlijkheid gaan ze dat woensdag verhelpen maar helemaal gerust op een goede “zorg” capaciteit ben ik niet. Daar lijk ik toch wel een beetje een IC-trauma te hebben opgelopen.

Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat ik in mijn vorige leven iedere drie maanden door mijn reumatoloog gecontroleerd werd, inclusief uitgebreid bloedwerk om beginnende problemen te vlug af te zijn, terwijl ik daar nu niemand meer over hoor. Ben ik er in eens beter,  mijn dokters beter of is het beter dat ik dit soort vragen niet meer stel.

Ik laat mijn boodschappen bezorgen en beperk mijn buiten de deurcontacten. De sportclub is me te druk, maar de hometrainer draait overuren. Tenslotte zorgen de appels voor een fijne motoriekoefening, die je bovendien smakelijk beloond wordt !

 

Ik heb veel reacties gehad en gezien in de sociale media rondom de problematiek van de betrouwbaarheid van de vinger prik machine. Dank voor alle versterkende commentaren en ook dank voor alle herkenning. Kennelijk leg ik heel handig de vinger op een zere plek, wat dus bij de vingerprik machine niet heel moeilijk was. Juist omdat het kan leiden tot invaliderende situaties heb ik besloten om dit samen met de patiëntenvereniging NVLE als ervaren deskundige te kijken hoe we kunnen komen tot een betere aanpak en behandeling van dit probleem.

 

 

 

Maar, maar je was toch gestopt… Iets met gezondheidsproblemen?

Inderdaad, mijn gezonde portie hersenschade heeft hard te lijden gehad onder het verenigingsleven. Bij vlagen zo erg dat ik het serieus miste. Gedurende mijn periode op de IC eerder dit jaar heb ik voldoende tijd gehad om er rustig over na te denken en inderdaad moeten constateren dat de nieuwe koers ook niet alles was.

Maar ik krijg niet echt de tijd om mij volledig niet bezig te houden met de gevolgen van antistolling, Antifosfolipide en aanverwante. Leg dat maar eens uit… En hier ontstaat mijn probleem, ik kan het uitleggen. Aan mijn huishoudelijke hulp, aan priksters en dokters van de trombosedienst en aan de artsen van de Huisartsenpost en de spoedeisende hulp. Een talent wat ik klaarblijkelijk nog niet mag verspillen.

Langs de randjes van het vrijwilliger schap, met een duidelijk begin en eindpunt, maar bovenal met een heel duidelijk doel. Een betrouwbare behandeling vanuit de trombosediensten voor mensen met APS. Resultaat zal afhangen van mijn fysieke mogelijkheden en gezondheidsontwikkeling, vandaar ook dat ik dit project samen met de landelijke patiëntenvereniging oppak. Dan is er in ieder geval back-up. Maar let wel, kapje of niet… otter laat zich de mond niet snoeren!

*Deze fantastische tekening heeft Nardja voor mij gemaakt toen ik in coma lag op de intensive care. Recent vonden we deze terug en zijn eigenlijk verbaasd door de vooruitziende blik. Lieve gekke creatieve geest bedankt voor een geweldige tekening!

Meestal probeer ik een blog een beetje positief te beginnen of te eindigen Al merk ik dat het steeds moeilijker wordt met het voortschrijden van mijn medische ingewikkelde complicaties.

Ook op een gemiddelde doorsnee zaterdag begon deze week op de Huisartsenpost, gevolgd door een bezoekje aan de spoedeisende hulp. Was het weer raak dan?…

 

 

Het verhaal was gelukkig gecompliceerder en het goede nieuws is dat ik op het juiste moment klaarblijkelijk wakker genoeg was om niet uit bed te vallen. (Voor de luisteraars van nachtzuster…Vanaf 1.36.00)

Het begon donderdag met een enorme boost in de vorm van een zak ijzer. Ik wil een lans breken voor kwaliteit van leven, deze zak maakte dag en nacht verschil in mijn staat van mens zijn. Positief genoeg toch?

Niet gewonnen?

Ik speel met een aantal gelijkgestemde mee in de €uroloterij en dacht een uur of 11 dan het wel tijd voor de waarheid was en ging op zoek naar de trekkingsuitslag. Ik verklap een geheimpje, ik ben gauw afgeleid. In plaats van de winnende getallen liet mijn telefoon de inlogpagina van het lokale ziekenhuis zien. Oh ja die bacterie …ik was eerder deze week getest op Helio baxter bacterie en de uitslag was tot dan ver niet bekend. Hij bleek overigens net zo negatief als de winnende lotto getallen uit mijn eigen collectie, die van de club zouden het verschil nog kunnen maken.

Er knaagde iets, ik had iets gezien wat mij niet aanstond. Nog even terug naar de pagina met resultaten en inderdaad daar stond het: INR gemeten op Coaguchek. Best een hoge waarde trouwens geen wonder dat ze me naar bijna niks hadden terug gedoseerd. Staat daar nou echt Coaguchek? Ze zullen toch wel weten dat die machine bij mij niet werkt!**

_____________________________________________________________________________

**Bij sommige antifosfolipide patiënten is de Coaguchek niet betrouwbaar omdat er antistoffen gebruikt worden in de test strip die ook voorkomen in het bloed van de patiënt. Is de Coaguchek voor iedereen met APS dan meteen onbetrouwbaar? Nee, maar het verdient de aanbeveling om een paar keer een vergelijking te maken tussen het meetinstrument en de venapunctie voordat er een definitieve en betrouwbare keuze gemaakt wordt. Stel je gebruikt de Coaguchek en vraag je nu direct af of je je zorgen moeten maken? Zou ik niet doen, maar als je regelmatig vage klachten hebt met een volgens de Coaguchek goede antistolling zou ik overwegen om een paar keer te meten.

Ik word al bijna 10 jaar lang wekelijks geprikt door middel van een venapunctie. Opvallend detail is dat bijna iedere medewerker van de trombosedienst eerst naar de Coaguchek grijpt. Oh ja het staat inderdaad in mijn dossier dat die niet werkt!

Wat er fout gegaan is weet ik niet, er kan niet gecommuniceerd worden met de trombosedienst in het weekend, maar een of andere doodshoofd heeft mijn bloed uit het buisje gehaald en het in het starletlaboratorium in een Coaguchek machine gestopt. De waarde die hieruit kwam (INR 6,6) is dus niet betrouwbaar, maar wel gebruikt om mijn dosering vast te stellen.

Een ingewikkeld verhaal in een ingewikkelde periode, die gekenmerkt wordt door slecht geregelde antistolling en veel ziekenhuisopnames. Ziet u het verband al? Is dit een eenmalige gebeurtenis of hebben al die ziekenhuisopnames te maken met het gebruik van verkeerde interpretatie van de verkeerde test. Vertelt u het maar ik weet het niet!

Ik weet dus wel dat mijn huidige doceerschema dus afgeleid is van een niet betrouwbare meting. Lijkt me interessant om te weten wat dan de huidige INR doet. Vandaar dus de Huisartsenpost vroeg in de ochtend, gelukkig een begrijpende arts die meteen even de D dimeer waarde liet meepikken om eventuele longembolieën uit te sluiten.

Dat was wel even schrikken, een INR van 3,0! Drie volledige punten naar beneden gegaan in 24 uur of verkeerd gemeten? Vertelt u het maar…

Er is een nieuw doceerschema in elkaar geknutseld evenals een hele boze brief naar de trombosedienst.

Waarom?

Rest nog de vraag waarom ik dit op internet publiceer nog voordat ik met de trombosedienst heb gesproken? Mijn antwoord is helder: “Mien uit Asse “. Kijk ik red me wel, ik weet hoe ik het voor mekaar moet krijgen om in het weekend mijn bloed geprikt te laten krijgen. Maar ik weet dat er een heleboel antifosfolipiedjes zijn die deze kennis niet hebben. En waarom zouden ze ook? Ze zouden moeten kunnen vertrouwen op de kennis en kunde van de arts en betrouwbare meet technieken. Te vaak kom ik nog tegen dat er ergens om een advies gevraagd wordt waarbij ik mezelf afvraag… Hebben ze dan helemaal niks geleerd daar.

 Ik wil het niet persoonlijk maken, ik ben blij met iedereen die helpt aan een betere bewustwording rondom kennis van het antifosfolipiden syndroom en eigenlijk hoop ik dat iedereen met APS nog eens kritisch naar zijn Coaguchek meter kijkt en zich afvraagt of het wel klopt!

 

Dan nog even wat duidelijker aandacht voor een tweetal artikelen die ik ook recent gepubliceerd heb, maar door alle drukte een beetje wegvallen. Ze hebben allebei te maken met de huidige drukte op de intensive care.

Leven op de intensive care, is leven op het randje!

https://sanderotter.nl/rtl-livestyle/

Ik liep vandaag parmantig heen-en-weer op de MDL opnameafdeling in Alkmaar. Eigenlijk voel ik me best goed dacht ik nog. Meestal zit dit moment vlak voor een totale crash of andere catastrofe, vandaag viel het eens een keertje mee.

De verpleegkundige was blij met wat ik voor haar in de pot had, de dokter die ik tegen kwam was verheugd mij naar huis kunnen sturen. We weten alle drie dat het geen blijvertje is, maar vooralsnog moet de medische wetenschap er nog even over denken.

Het is een waardeloos dilemma dat mij ook dit keer weer in het ziekenhuis bracht. Zonder bloedverdunners nokken mijn hersenen ermee, vormen er zich stolsels in mijn hart en longen en durf ik niet te kijken naar de rest van mijn lijf. Met bloedverdunners heb ik logischerwijs een hogere bloedingskans die tegenwoordig versterkt wordt door zwakkere bloedvaten wat dan weer komt van langdurig prednisongebruik.

 

 

 

D’arme wodka

Het is maar goed dat ik chronisch optimistisch ben, anders zou ik er goed ziek van zijn! Maar serieus, dit is lastige shit, zeker als het probleem zich via de darmen manifesteert. Met uitzicht op hoe ziekenhuiskat whisky menig bezoeker bij de hoofdingang weet te verleiden met zijn charmes, is de MDL afdeling in Alkmaar ook wel weer eens een mooie plek om te zijn.

Doortastende artsen die snel de juiste beslissingen maken, je kunt het maar hebben in carona tijd. Bijna net zo snel als de ambulance zorgde voor passend vervoer naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, verordonneerde de dokter twee infuuslijnen een paar zakken bloed en een zak ijzer. Om even uit te sluiten dat ik een maagbloeding had kwam er ook nog een skopietje bij . Het was maandagochtend en mijn huishoudelijke hulp vond mij er maar belabberd bij zitten.

De toiletgang verklapte een bloeding, de huisarts op vakantie en Amsterdam een brug te ver. Letterlijk want ik voelde laag HB. Dah ga ik niet redden dus met gezwinde spoed een gele rakker voor de deur.

Uiteindelijk bleek een bloedtransfusie niet noodzakelijk, de bloeding hield zich voor mijn doen “relatief rustig “(tot dusver blijken de bloedingen steeds in de arteriën-ervaring leert dat dat soms hard kan gaan), door middel van een gastroscopie werd snel een maagbloeding uitgesloten. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, het bloedde niet hard genoeg voor de CT-scanner, dus het beleid was pappen en nathouden, bijvullen en heel belangrijk, niet de antistolling stoppen Naja een beetje… Het blijven dokters!

Ik heb nog twee dagen genoten van de perfecte al inclusieve service aan de Wilhelminalaan, met prettig verplegend personeel en voor mij ook wel weer Nieuw, geheel conform de corona maatregelen een zaaltje vol mensen om mij heen

ESBL

Normaalgesproken draag ik een redelijk onschuldige bacterie bij me, die ze niet door het ziekenhuis gesleept willen hebben door medisch personeel. Altijd verpleging in isolatie, nooit eens spontane ontmoetingen die de basis vormen voor mooie vriendschappen. Totdat carona…

De regels zijn veranderd, ik moet wel in isolatie, maar dat mag op zaal. Ik mag ook weer op de hometrainer in de gang aan de gang als ik mezelf vooraf maar ontsmet met alcohol gel en hem maar wipe na afloop. Prachtig al die nieuwe woorden in de Nederlandse taal.

Ik weet weer wat ik mis, mijn zaal genoten hebben weer het beste in mij wakker gemaakt en mij in volle waardigheid tot leven laten komen. Of was het de zak met ijzer die ze er voor vertrek nog even aan hebben gehangen? Hoe het ook zij, het was lang geleden dat ik zo energiek het ziekenhuis verliet.

Halfvol

Is het glas halfvol of halfleeg, das niet de vraag als je nog steeds de beschikking hebt over een glas! Probeer naar iets positiefs te zoeken in deze lastige tijden, in plaats van aansluiting bij de zeurende menigte volgens mij hebben we al problemen genoeg zonder al dat bloed verlies.

“Waar ben je precies bang voor? “De ambulanceverpleegkundige vroeg het mij vlak voordat hij een infuus in mijn arm ging proberen te steken. Ik heb geleerd om niet cynisch te zijn tegen zorgpersoneel. Zij kunnen er ook niets aan doen. Ik lag voor de derde keer in een week naar de sirenes te luisteren terwijl de zwaailichten weerspiegelde op de verkeersborden. Het was een gekke week die gek genoeg drie weken geleden begon.

Dokter “ik weet het beter “coupeerde mijn antistolling nogal rigoureus. Hij was eigenlijk van plan om nog agressiever te werk te gaan, maar dat werd hem uit zijn hoofd gepraat. Bijvullen en proberen te coilen (het lekkende bloedvat van binnen uit via de lies met veredelde paperclips lekvrij maken) was het nieuwe devies. Maar het was al te laat, de antistolling was vermoord de prijs zou worden betaald!*

Nou ben ik niet bang uitgevallen, maar ik zou het jammer vinden als ik de Darwin Award binnen weet te slepen. Voor de niet kenners onder ons, de prestigieuze prijs wordt uitgereikt aan diegene die zo dom en verwijtbaar mogelijk weten te sterven. Een beetje Famke Louise maar dan in een heel ander gesprek met Diederik Gommers.

Persoonlijk heb ik trouwens een hekel aan gesprekken met de IC vertegenwoordigers, vorige week is er ook nog gekeken of ik al IC-waardig was, meestal toch niet zo goed teken omtrent de algemene gezondheid.

Terugblik

Toch kijk ik niet geheel ontevreden terug op mijn zomer die voorbij leek te vliegen. Na het desastreuze voorjaar had ik mezelf een paar leuke dingen beloofd en eigenlijk alle doelen wel gehaald. Slapen op mijn boot, mosselen en rosé op het achterdek, lekkere stukjes fietsen en Bourgondische maaltijden genieten. Misschien had ik er een betere gezondheid bij moeten wensen, maar toentertijd nam ik het niet zo nauw op de intensive care en was eigenlijk alleen maar blij dat ik daar kon vertrekken.

Herfst storm

Terwijl het in mijn lichaam al een paar weken windkracht acht was, kondigt zich de eerste herfststorm voorzichtig aan. De blaadjes vallen van de bomen evenals de appels die eigenlijk al gerooid hadden moeten worden. De eerste spullen worden van de boot verhuisd, de rest zal spoedig volgen. Laat het griep seizoen maar komen. Oh wacht, die is niet weggeweest natuurlijk.

Door mijn strikte isolatie ben ik mijn bewustzijn rond de 1,5 m aardig verloren al zal lichte hersenschade ook een rol spelen in het steeds weer worden verrast door plekken met carona maatregelen.

Als ik dan weer eens in een ziekenhuis kom, krijg ik meteen weer de Carona comeback. Iedereen in het blauw tot dat de test vertelt dat de benauwdheid echt niet van dat duivelse virus komt.

En het is niet de test waar ik bang voor ben, noch de testcapaciteit, maar ik merk dat ik met het toenemen van het aantal carona gevallen sluipenderwijs steeds moeilijker bij mijn favoriete medici terecht kan. Dat is waar ik mij echt zorgen over maak, de continuïteit van de zorg!

Ik heb afgelopen voorjaar gezien en ervaren hoe mijn ziekte uit de hand kan lopen als je het niet behandeld en zie de zorg langzaam weer overstromen terwijl ik pas halverwege de behandelingen ben. Een handzame samenvatting van deze periode staat voor vermaak en vooral ter lering vanaf deze week op mijn website. Ergens bij mijn aandoeningen staat een link naar de overlevingstocht op de IC. Een goeie reden om meteen de hele pagina weer eens te actualiseren.

 

Uit Darwin geleerd

Misschien niet geheel toevallig zag ik ook deze week de Netflix documentaire “de Social dilemma “. Een mooie aanvulling op alle complottheorieën, beeldvorminging, beïnvloeding en toekomstverwachting voor onze jeugd. Het laat zien waarom een tegengeluid in de hedendaagse Social brij zo lastig te herkennen is.

Volgens Darwin passen wij ons aan als soort aan de Nieuwe omstandigheden. Volgens dezelfde man leggen diegene die zich niet aanpassen het af. Ik zal ze missen!

 

 

 

* Mijn ingewikkelde autoimuunaandoening laat zich het beste regelen met veel bloedverdunners. Met enige regelmaat springt er ergens in mijn darmen een ader kapot.