Ik reed vandaag als moderne stadsbewoner op mijn e-bike door de weilanden toen ik mij realiseerde dat ik als moderne survivalspecialist waarschijnlijk toch ten dode opgeschreven ben. Er vloog een vogel op en ik kwam niet verder dan weidevogel!
Waar zijn de overlevingsskills van mijn voorouders gebleven? Ik ben nauwelijks in staat mijn regenton gevuld te houden. Laat staan dat ik ook maar enigszins in staat ben om groente te verbouwen. Nou ja, appels aan mijn boom dat wil nog wel lukken al heeft dat meer te maken met het verjagen van de jeugd in het voorjaar dan met planmatige appelen kweken.
Toch kan het niet helemaal verkeerd zijn gesteld met mijn overlevingsdrang, onder invloed van de zak ijzer een paar weken geleden, stuitert deze als een coma compenserende tijd compensatie alle kanten op. Zo erg dat ik me zelfs afvroeg of het middel niet erger was dan de kwaal. Totdat het ijzer uitgewerkt was en ik ineens weer slap op de bank hing. Als je weet wat je mist en dan mis wat je weet…
Lock Down
Ik ben in de vaste overtuiging dat ik deze periode effectiever ga gebruiken dan de vorige periode van slot erop, al blijf ik met een scheef oog naar de ziekenhuizen kijken. Naar alle waarschijnlijkheid gaan ze dat woensdag verhelpen maar helemaal gerust op een goede “zorg” capaciteit ben ik niet. Daar lijk ik toch wel een beetje een IC-trauma te hebben opgelopen.
Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat ik in mijn vorige leven iedere drie maanden door mijn reumatoloog gecontroleerd werd, inclusief uitgebreid bloedwerk om beginnende problemen te vlug af te zijn, terwijl ik daar nu niemand meer over hoor. Ben ik er in eens beter, mijn dokters beter of is het beter dat ik dit soort vragen niet meer stel.
Ik laat mijn boodschappen bezorgen en beperk mijn buiten de deurcontacten. De sportclub is me te druk, maar de hometrainer draait overuren. Tenslotte zorgen de appels voor een fijne motoriekoefening, die je bovendien smakelijk beloond wordt !
