Van de maand januari heb ik al 24 dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Nog geen nieuw record als je mijn aorta perikelen in 2015/2016 nog even in het achterhoofd houdt maar voor een doorsnee januarimaand vind ik het een beetje veel worden
De geplande herstelwerkzaamheden aan het LEGOCapitool lopen ernstige vertraging op bij gebrek aan een Lego bouwer die zich de maand heel anders had voorgesteld. Ook de grote koelkast bij vul actie bleek meer gericht aan mijn zoon dan dat ik zelf kon genieten van alle heerlijkheden die ik in petto had voor mezelf.
Het ziekenhuis eten is natuurlijk niet slecht, maar gewoon ’s avonds even een frikandel nekken in plaats van een ontstekingsremmer of een antivirusinfuus heeft ook wel wat. Er zit geen hangslot op de koelkast dus nu maar hopen dat ik nog wat “leven “aantref. Al realiseer ik mij dat al te veel leven kan wijzen op te weinig schoonmaken en dat is ook weer niet goed.
Goed, ik testte dus positief voor corona. Nu kan ik wel heel mans roepen dat ik precies weet waar ik dat heb opgelopen, maar helaas geen exacte wetenschap en och maakt het nou daadwerkelijk het verschil als je weet waar het vandaan komt.
Ik weet dat ik heel voorzichtig geweest ben en ik constateer dat het ook niet onmogelijk is om het virus toch te missen. Het lijkt zich tot de milde variant te beperken en ook patiënt zero is ondertussen in het goede gezelschap van nummer twee en drie. Vier en vijf die ook verrassend dichtbij mij of een van de andere besmettte in de buurt geweest zijn ,dan weer verrassend genoeg niet positief getest. Ik snap er helemaal geen hout van!
Met mijn kwetsbaar gingen natuurlijk alle Alarm bellen af zeker omdat ik de klappertandende koorts wist te combineren met bloedingsverschijnselen in de maag. Die koorts lijkt na zeven dagen stevige medicatie enigszins onder controle, al lig ik ’s nachts nog te zweten als een otter, mij niet helemaal vreemd. Het hoort er allemaal bij volgens de dokter.
Zoals gebruikelijk voel ik mij niet ziek en oog ik ook niet ziek, dus de dokters beginnen voorzichtig met hun porstokken te informeren wat er voor nodig is om mij te laten vertrekken. Ik dacht aan zuurstof onafhankelijk, vloeistof dicht en koortsvrij.
Ook een punt van aandacht is laagdrempelig terug kunnen komen-niet echt makkelijk te garanderen in deze hectische Covid tijd -en iets meer inzicht in de ontsteking die in mijn long woont. Daar had ik vorig jaar tijdens de eerste Corona Golf ook een bijzondere band mee die ik wat mij betreft niet actief in stand hou.
Kortom in de weg naar herstel zit vooruitgang en ik weet dat het soms snel kan gaan, evenals dat het kwartje heel snel de andere kant op kan flippen.
En dan nog een andere hele spannende ontwikkeling, ik werd gebeld door Reuma Zorg Nederland met de uitslag van de Edgar Stene schrijfwedstrijd. Ik mag alvast verklappen dat ik dit jaar weer in de top drie sta en dat mijn verhaal binnenkort gepubliceerd wordt op de website van RZN. Als echte verhalen schrijver houd ik natuurlijk de spanning er nog even in… Er moet nog contact gezocht worden met een collega prijswinnaar voordat we mogen publiceren… Maar het komt! Dat is positief! Positief die wel mag!!!
