15 meter naar rechts, dan houdt de gang op. Een viertal zalen gevuld met ernstig zieke mensen is wat ik aantref en waar ik niet wil wezen. Ik kan 35 meter naar links lopen als ik tenminste de stoel kan zien waarop ik kan uitrusten na die enorme afstand. Hij staat er ik plof neer. De volgende 5 minuten ben ik bezig met het reguleren van mijn ademhaling. Weer helemaal bijgekomen loop ik naar het andere eind van de gang. Uiteraard weer helemaal in het zuurstofgebrek, maar dit keer wordt ik getroffen door een paar opvallende dingen. De mensen hebben dezelfde achternaam, man en vrouw en ze komen van de intensive care af. Te herkennen aan de til zak die nonchalant in een van de stoelen ligt.
Het brengt mijn eigen reis aan de intensive care weer diep in herinnering. In de kamer naast mij hoor ik de hele dag een vrouw in gevecht met haar ademhaling. Er zitten nu twee familieleden bij, conform het protocol wat hier geldt voor de bezoekers is dit geen goeduitgangspunt voor haar. Ik verblijf nu meer dan een week op de Amsterdamse Covid afdeling en het is niet mijn bedoeling een moreel oordeel te vellen.
Aan de buitendeur zit de eerste wachtpost die het bezoek helpt met aankleden. Tja bezoek, mijn halve familie zit in quarantaine en onze kwetsbare zitten er niet echt op te wachten om langs te komen. Om de paar dagen de wasgoedwissel dan maar en voor de rest kunnen we gelukkig beeld bellen. De deur is er een naar een schemerwereld, ik kan niet om het hoekje kijken maar de wereld houdt er voor mij definitief op. Alles en iedereen die de afdeling op wil lopen wordt gekleed volgens protocol met mondkapje haar netje spatbril en handschoenen. Tussendoor worden de handen vijfmaal gedesinfecteerd en ook op de terugweg geldt dit protocol.
De verpleegkundige werken in shifts, niet alleen voor hun heel veel gedoe om de pakken aan en uit te krijgen volgens de regels, maar ook nog eens lekker warm om maar niet te zeggen benauwd. Sinds kort zijn ze allemaal ingeënt maar nog niet volledig beschermd tegen het virus waarvan je niet weet hoe erg het bij jou gaat toeslaan als je het krijgt. Ik vind het dus super dapper dat er überhaupt mensen zijn die hier willen werken.
Tja en hoe erg is Corona dan? Vanaf het moment dat ik vorige week donderdag de telefoon pakte omdat ik voelde dat het niet goed zat, ik wist toen nog van geen Corona af merkte ik zware longproblemen. Een grote hoeveelheid dexamethason ontstekingsremmer haalt de scherpe randjes er vanaf, maar ik zit nog steeds aan de zuurstof vast. Zoals ik in het begin al schreef is mijn wereld niet alleen klein, ik kom ook niet ver!
Ik heb vorig jaar twee levens redden de weken in een kunstmatige coma op de intensive care gelegen. Ik had al bedacht dat covid met mijn achterliggende ziektebeelden geen goed idee zouden zijn, maar nog voor de covid me kreeg was het een andere bacterie die me te pakken kreeg en bijna mijn uiteindelijke uiteinde inzicht bracht, wat we dan uiteindelijk toch weer terugbrengt op de Darwin Award. Gewoon je levenleven en proberen om niet op een stomme verwijtbare manier dood te gaan. Dat kan hier altijd nog, waarschijnlijk aan verveling!
