Herfststuk

Het gaat weer alle kanten op in mijn lijf, het rondreizend circus der ellende vecht zijn strijd met de door de wetenschap aangereikte tegenmaatregelen. Oorlog in het lijf, maar vrede in de geest.

De onderdrukking

Sinds de komst van mijn nieuwe immuun onderdrukker woont mijn lijf in chaos. Het vinden van de juiste dosering valt nog niet mee, maar geeft hoopvol wel veel verbetering van kwaliteit van leven. Langzaam dat dan weer wel. En wispelturig. Moe door de chemokuur in pil, warrig of veel te energiek voor mijn leeftijd, ik zou bijna moeite hebben om met mezelf te leven.

Toch zie ik in de grote lijn een enorme vooruitgang. Medicatie maakt het mogelijk dat ik meer dan 200 m loop en ook het gevoel van kunnen nadenken begint weer een beetje terug te komen. Ik mis zelf wel nog een beetje de creativiteit, of liever gezegd de uitvoering daarvan aangezien het sinds een paar dagen weer borrelt in mijn kop.

Dat is een van de moeilijkste dingen van mijn aandoeningen, het wispelturige…het willen…en het soms wel maar soms ook niet voor elkaar krijgen…

De moderne wetenschap laat precies zien hoeveel medicijn ik in mijn bloed heb zitten en hoeveel daar nog bij moet voor een beetje effectiviteit. Eerlijk is eerlijk, ik zie vooruitgang maar proef ook de smaak van bijwerkingen. ’s Avonds compleet in de war, moe en misselijk maar niet kunnen slapen. De gedachte aan de volgende dag die een herhaling van zetten zal zijn. Karaktervormend!

Toch doorgaan omdat ik zie dat de spinnenwebben langzaam weer uit mijn kop vertrekken het licht gaat weer aan… De zon komt weer op, herfstrood in de ochtend, oranje brandend in de avond, maar lijkt iedere dag wel feller van kleur. Meer intensiteit, maar ook gewenning want iedere dag wen ik weer een beetje meer aan mijn medicijn en heb ik het idee dat ik een stapje harder loop.

De duistere keerzijde

Maar er is ook een kant waar ik me niet mee bezig wil houden. Ik wil me blijven richten op de toekomst en de mogelijkheden. Voor de zoveelste keer in mijn leven kwam ik op een kruispunt en moest ik een richting kiezen. Vol verve gedaan uiteraard, maar het maakt sentimenteel. Iedere nieuwe richting is immers ook een afgesloten kant.

Het maakt ook bewust, de levenskracht die nog overgebleven is dient zorgvuldig gebruikt te worden en wordt bovendien voor een deel uit pillen verkregen. Strikt gezien compleet verslaafd, maar zijn we dat niet allemaal?

Verslaafd aan het leven!