Het vandaag op de kop af drie jaar geleden dat mijn lichaam een dramatische duikvlucht maakte, al hadden we dat in eerste instantie niet zo door. Pas na zes dagen bleek het werkelijke euvel en startte een grillige periode van drie maanden waarin de kans op dood groter was dan die van het leven.
Oude koeien in de sloot laten zult u wellicht zeggen, en geloof me die drie maanden waren echt niet de beste tijd van mijn leven dus wat dat betreft… Maar het heeft me ook kracht en richting gegeven.
Als ik was omgevallen was er ongetwijfeld iemand anders opgestaan om mijn rol in te vullen. Dat is wel een beetje de ironie van het leven, je weet nooit of iemand anders het beter, sneller of juist slechter had gedaan. Slechts dat het iemand anders was geweest. En zelfs dat is niet zeker!
Ik moet eraan denken of ik mensen op de fiets of in de auto bezig zie met een mobiele telefoon. We zijn immers universele alles kunners met een hoge onkwetsbaarheid factor. Totdat het misgaat natuurlijk, maar dan is het makkelijk om de schuld aan die ander te geven. Als hij immers niet vertrokken was had ik er niet tegenaan kunnen botsen.
Het hoeft allemaal niet zo dramatisch als in mijn leven met scheurende ambulances en dito grote bloedvaten. Gewoon van een dagje wat spullen verhuizen kun je je knie al zo bezeren dat je er een paar dagen of weken flink last van hebt. En daar zit de les die wij allen moeten leren.
Leven met de blik voorwaarts, positief gericht op vooruitgang en toekomst maar met de lessen uit het verleden. Proberen iets moois van het leven te maken want voor je het weet is het op en over, maar voor hetzelfde geld kan je gewoon weer een paar jaar mee.
