Tunnelvisie
Op Facebook omschreef ik het als een skoopje in de “funzone “maar er was niet zo heel veel grappigs aan. Daar waar het normaal eenrichtingsverkeer is, werd nu misbruikt voor een blik op in mijn blaas. Er werden geen afwijkingen gevonden wat op zich goed nieuws is, al roept het meteen de vraag op waar het afwijkende urinebeeld dan vandaan komt.
Het blijft een lastige aandoening die ik heb, zeker omdat nooit in één keer met zekerheid vast te stellen is welke stukjes ziektebeeld er nu weer loopt te narrren en in welke mate dat nou precies erg is en wat er wel en niet aan gedaan kan en moet worden.
Acceptatieplicht
Het zal erop neerkomen dat ik heb er weer mee moet doen. Een veredelde vorm van acceptatie plicht dus, ik zal er dus mee moeten leren leven. Nou moest ik dat toch al, dus die opgave is niet veel groter geworden. Voor de chronisch optimist, die gelukkig nog steeds in mij woont is het wel eens afzien, maar er is geen andere weg.
Wat niet wegneemt dat mijn innerlijk weer verlangd naar zo’n heerlijke stootkuur met chemische grondversterking omdat het ondertussen irritant begint te worden hoeveel ik laat liggen en hoe weinig er uit mijn handen komt. Zeker in het perspectief van wat ik allemaal bereik heb en wat ik allemaal kon.
Braindad
Mijn hersenen voelen nog steeds gekneusd en in de war al moet je langer dan 10 minuten bij me zitten voordat dat echt opvalt, mijn normale overlevingsmodus toont de ware ” ik ” niet graag en normaal gesproken mopper ik er ook niet zo openlijk over, het verandert immers niets aan de situatie laat staan dat het daar beter door wordt.
Dus ik ga door met het normale leven, zo goed en zo kwaad als het gaat. Ik leg wel de lat iets lager en ik ben lief voor mezelf. Netflixen op de bank onder een wollen dekentje, voorlopig kan ik het ermee! De ervaring leert dat de activiteit van de lupuspatiënt alle kanten op kan, dus ik leer even leven met het standje rustig aan…. Nou ja voor mijn doen dan!
