Enige tijd geleden mocht ik kiezen voor mijn staat van zijn en klaarblijkelijk heb ik weer gekozen voor het gevecht. In eerste instantie had ik er niet veel fiducie in, maar ik geloof dat als je letterlijk als een zoutzak je bed uit wordt getild, dat niet het moment is waarop je je beslissingen weegt.
De eerste paar weken in Heliomare zag ik mijn eigen vooruitgang niet erg. Ja ondersteunt met elektra op de driewieler lijkt het heel wat, maar daarna afstappen en teruglopen naar de kamer kost nog veel energie.
Natuurlijk gaan we erop vooruit, dat ene baantje in het zwembad wat ik maar met moeite aquajoggend haalde zijn er nu al drie en die drie wielen op de fiets zijn ondertussen ingeruild voor twee!
Ondertussen is de schade in mijn lijf door het langdurige IC verblijf aardig in beeld. Ik ben weer wat motoriek links en rechts verloren, maar nog niet zorgwekkend. Ook hebben mijn longen een aardige tik gehad, maar al met al denk ik dat het leven voortzetten met een paar krasjes erbij de beste optie is en blijft.
