Soms vraag je weleens af hoe je hier ineens terecht gekomen bent, terwijl de focus toch ligt op weggaan! De maand mei was een hele gekke. Ik werd gebeld door een arts na een bronchoscopie en voor ik het wist zat ik op de spoedeisende hulp. Tijdens de bronchoscopie was er een bacterie gevonden waar ik van weleens last van zou kunnen hebben. Ik was niet ziek genoeg om te blijven en verliet met een stevige antibioticakuur het pand.
Dat dat niet de beste oplossing was bleek zondag 10 mei, met hoge koorts kan ik ambulancedienst bellen maar uiteindelijk was het mijn broer die me naar Amsterdam kon brengen. Met de hoge koorts wordt het covid protocol strenger gehanteerd en ik werd in een geïsoleerde plek bewaard.
De rest van het verhaal ken ik eigenlijk alleen van de plaatjes, de benauwdheid zo erg toe dat er weinig andere optie meer was dan professioneel beademen. Rare telefoontjes midden in de nacht maar uiteindelijk bleek de keuze de juiste. Mijn gevoel voor tijd is nog niet helemaal hersteld maar de verjaardag van Bernou is een prima ijkpunt, Bovendien maakt het haar verjaardag onvergetelijk.
Bijna net zo mooi als de dag dat ik weer wakker werd, al is dat wat simpel uitgedrukt, wakker worden na meer dan 10 dagen ic-slaap is nog een hele opgave. Je zou bijna in je keuze gaan twijfelen bij het bemerken van wat er allemaal in je lichaam gebeurd is.
De intensive care is op dit moment al flink in het nieuws, maar het real life meemaken had ik in eerste instantie niet echt ingecalculeerd. Ik heb veel meer liggen dromen dan tijdens mijn vorige IC opname maar eerlijkheid gebiedt te vermelden dat ik toen maar een nachtje weg was. In verband met covid verdenking, oh nee toch niet, ach misschien toch wel, nee echt niet, heb ik alle IC-afdelingen van het VU gezien. Het blijft een bijzondere plaats waar bijzondere zorg geleverd wordt. En om maar even een statement te maken, ik geloof nooit dat een keer applaudisseren genoeg geweest om het personeel te bedanken.
Hoe mooi de zorg ook was terug naar een gewoon afdeling had ook wel wat. Niet te lang natuurlijk de eerste de beste avond gooide een darmbloeding bloed in het eten. 2 keer knipperen met je ogen en ik zat weer in de geweldige zorg van het Intensieve Care Team, je zou bijna denken dat ik het echt leuk vindt.
Uiteindelijk belande ik weer op afdeling 5C waar ik nog eens op mijn gemak kon napraten met de fantastische verpleging en over het accurate handelen op de avond van mijn bloeding.
Maar aan alle mooie dingen komt een eind. Ik moet het VU Medisch Centrum wederom oneindig dankbaar zijn voor al het werk wat ze aan me verricht hebben.
Hoewel Ik weet dat het teamwork was wil ik toch in het bijzonder Professor Vonk Noordegraaf bedanken voor de keuzes die we samen gemaakt hebben.
Een feest van herkenning waren de fysiotherapeuten die mij weer zover kregen dat ik zelfstandig mijn bed uit kan komen. Lopen vermits niet te ver blijft een opgave dus er is nog een lange weg te gaan. Mijn volgende stap: echt op krachten komen in een revalidatieoord. Het wordt dus Heliomare waar ik zometeen heen ga, al vind ik dat in het licht van de gebeurtenissen heen gaan niet zo’n goede term.
Tja en dan is er hetzelfde dilemma als in 2016. Ze hebben toen ook behoorlijk werk gehad om mijn leven te redden, maar kennelijk blijven ze er brood in zien. Hoe bedank je in godsnaam een ziekenhuis voor zoveel goede zorg en inzet?
Ik kom niet verder dan, “Het waren 39 geweldige dagen waar ik me gelukkig weinig van herinner behalve goede zorg. Bedankt jullie zijn geweldig!”
