Leuk, had ik eindelijk zoonlief weer eens zo gek gekregen dat hij zou koken! Dat ligt een beetje gevoelig namelijk, de vorige twee keer dat hij voor de maaltijd zorgde eindigde ik in het ziekenhuis. Had niets te maken met zijn kookkunst overigens, maar meer aan de gammele staat waarin mijn lichaam verkeerd.
En ook dit keer was het verkeerd, de kip lag nog niet in de pan toen ik gebeld werd door de dienstdoende longarts in het vu. Hij was geïnteresseerd in hoe ik mij voelde. Bij de woorden …beetje koortsig en rillerig, waarschijnlijk als reactie op de bronchoscopie… was zijn reactie doortastend. Meteen melden op de spoedeisende hulp in Amsterdam.
Uit de kweek, die was gedaan met spoeling van de long en het vocht van afgelopen donderdag, kwam naar voren dat een bepaalde bacterie voor mijn achteruitgang zorgt. Mijn bloedplaatjes waren goed genoeg voor de antibioticakuur, de vraag of ik hem in het ziekenhuis wilde of thuis. Thuis natuurlijk, ze doen hun stinkende best in het ziekenhuis, maar ik heb de indruk dat ik me thuis beter kan beschermen tegen het virus. Als het medisch noodzakelijk was geweest was ik uiteraard gebleven vol vertrouwen in de gescheiden wereld die ziekenhuis heet.
Te oordelen naar de wenkbrauwen van de apothekersassistent krijg ik een enorme antibioticakuur, die natuurlijk niet samengaat met mijn antistolling. De Fraxiparine-spuitjes krijg ik er dus ook weer bij. Was ik er eigenlijk al vanaf?
Aan het einde van de week extra controle om te kijken of mijn bloed en organen al steriel zijn en dan zou ik na drie weken antibioticakuur de hele wereld weer aan moeten kunnen. Het zal mij benieuwen Ik vind de naam van de bacterie namelijk nog steeds klinken als een typische Poolse klusser…
*Het was natuurlijk een briljante wetenschapper voorzichtig af en toe herhalen
Jeetje Sander, wat houdt je lijf je weer bezig. Hoop dat je de antibiotica verdraagt en wens je beterschap.
Groet, Gemma
Dank jullie wel
Veel beterschap hopelijk niet te veel bijwerkingen
Duim voor je