In het kader van alle Covid hektiek had ik zelf bedacht dat ze wel een beetje handigheid hadden gekregen in het fenomeen bronchoscopie. Maar in eerste instantie was er geen personeel beschikbaar.
God wat rot, net nu er een behandeling vandaan verzonnen moet worden! Dan maar redeneren zonder bronchoscopie dacht ik nog enthousiast. De longarts bleek er een hele andere filosofie op na te houden en vond het een mooi moment om de afdeling dan maar weer eens op te starten.
Dus precies op de dag dat ik hoorde dat ik met de vervelende Fraxiparinespuitjes in mijn buik kon stoppen, kon ik weer beginnen omdat ik qua antistolling toch een gevalletje apart blijf. Op het heel erg vroege na (INR bepaling één uur voor de scope) was de hele operatie gelukkig snel achter de rug.
Niet erg slaapverwekkend
Er zijn maar drie dingen die ik echt vervelend vind aan een bronchoscopie, dat is de verdoving vooraf, het eerste stuk door de keel en het wachten tot de verdovingen uitgewerkt zijn. Gelukkig heb ik geleerd dat als je het hele circus zonder roesje doet, de ontsnapping uit het ziekenhuis een stuk sneller gaat. Bovendien is met een beetje ontspanning het ongemak goed weg te relativeren.
Bovendien was de missie van de scope-ist overzichtelijk. Alleen maar een spoeling om te kijken wat voor soort cellen er in de weg zitten. Scope-d’r in- vloeistof d’r in- vloeistof d’r uit- scope d’r uit. Je zou bijna vergeten dat het mensen werk is! Oh bijna vergeten en… Otter eruit.
Dus nu staat er vloeistof die in mijn longen is geweest in het lab op kweek in de hoop dat daar de juiste behandeling uit gedestilleerd kan worden.
