Er is dus een hoop gebeurd… aan mijn boot dan welteverstaan. Om toch de hoop op een goede quarantaine plek te houden, is er veel ge-heen-en-weert tussen Alkmaar en Hoorn. Waar je normaal gesproken in goede conditie dit klusje in een paar dagen kunt afmaken, heb ik toch te maken met een lijf dat minimaal niet optimaal is.
Dus de klus werd opgehakt in kleine stukjes, dagelijks een stukje doet ook de truc. Het gaf in ieder geval een beetje afleiding. Natuurlijk wel iedere dag geëvalueerd of de jachthaven nog veilig genoeg was om te werken. Met het mooie lenteweer en de dreiging van boten te water, werd het langzamer steeds drukker in de jachthaven en was mijn klus mooi op tijd klaar.
Ook moet ik een realist zijn en heb ik al geconstateerd dat dit griepje niets voor mij is.
Uit veiligheid ben ik dus volledig in quarantaine gegaan, laat ik mijn boodschappen in de voortuin bezorgen door mijn broer en probeer ik met zo min mogelijk mensen daadwerkelijk in contact te komen. Omdat ik voorzie dat dit feestje nog wel eventjes duurt heb ik me nog niet overgegeven aan Netflix. Dat kan altijd nog!
Ik vul nu mijn tijd met wat schrijfwerk dat nog op de kast lag en een paar websites die ik anders wilde. Het eerste resultaat is er: de website otterig.nl over alles wat er schrijvenderwijs in mijn leven passeert. Vooralsnog staat alleen het prijswinnendeverhaal “halve wind naar pampus erop, maar dat gaat binnenkort veranderen.
Het is namelijk best wel druk in huize Otter, zeker gezien het heersende quarantaine regime. Houd namelijk wel in dat ook de huishoudelijke hulp er niet meer inkomt. Zoonlief heeft de verstandige keus gemaakt om tijdelijk bij de familie van zijn vriendin in te trekken… zo’n kop zou ik ook hebben op die leeftijd… Al moet ik eerlijkheidshalve ook zeggen dat het als voordeel heeft dat ik hem niet zo’n streng regime hoef op te leggen.
Op televisie zie ik beelden van mensen die thuiswerken, ik vraag me stiekem af waar ze de tijd vandaan halen want bij mij blijven de klusjes opstapelen. Ik wil de schuur nog opruimen, de belastingaangifte invullen, moet nog iets met die boot in de voortuin en heb nog een bucket list om af te werken…
Ik wil, ik wil…eh.. een stukje bewustwording. Ik schrik van de onachtzaamheid waarmee de mensheid dit virus niet bestrijdt. De koude rillingen bij de televisiebeelden uit minder ontwikkelde gebieden waar kennelijk ook Amerika toebehoort. Maar bovenal wil ik het meemaken, dat we er als mensheid sterker uitkomen, onszelf beter organiseren en mijn steentje daaraan bijdragen.
Ik realiseer me dat mijn kansen om dit doel te behalen groter zijn als mijn wereld nu even kleiner is! Pas op de plaats en gewoon doen wat ik eigenlijk altijd al doe, van een afstandje kijken hoe het steeds allemaal toch weer goed komt, al meet ik sinds kort wel of dat afstandje minimaal 1,5 m is!
