Tjonge jonge, wat gebeurt er een hoop in de wereld. Schreef ik op zeldzame ziektedag nog in de trant van “Het is maar een griepje! ” Bleek niet alleen ik, maar de hele wereld flink in de prijzen te zitten.
Ik was niet helemaal blond, uit diverse publicaties op braindad.nl had ik al verklapt dat er iets leuks uit China kwam wat dit keer niet vanzelf stuk ging en zelfs op mijn eigen website had ik een goede uitleg over het vaarklaar maken van mijn boot.
Met de dreiging van een “lokdown “kwamen er een paar klusjes in het vaarseizoen in het gedrang. Toch heb ik met de geweldige hulp van mijn risicogroepmoeder, mijn werkte in een Kinderparadijszoon en mijn grote broer omdat het toch een familiebedrijf blijft, de boot en de motor in het gareel gekregen.
Wat overblijft is fine tunen, een beetje gemorste verf met wat terpentine weghalen en als het kan nog een poetslap erlangs, al glimt het schip nu al tegen je op.
Er ging een hoop tijd in zitten, precies in de week dat ik ook nog eens de uitslag van de Europese Eular schrijfwedstrijd kreeg. Ook in de week dat toevallig alle computer server contracten vanuit mijn bedrijfzame leven afliepen. Vandaar ook de enorme foutmeldingen en certificaatfouten. Een ongeluk komt nooit alleen.
Laat ik vanuit het diepst van mijn hart zeggen dat ik mij vereerd voel met mijn prijs, het zie als een stimulans om te blijven schrijven, maar dat er vele zaken anders zijn die meer aandacht behoeven. Uiteraard dank ik iedereen vriendelijk die mij heeft verblijd met een leuke reactie of bericht.
Dat er de afgelopen twee weken iets veranderd is ziet iedereen, maar wat het nu daadwerkelijk inhoud wil ik wel eens proberen uit te leggen. Ik zie in mijn eigen leven een verschuiving. Ik weet dat ik super kwetsbaar ben, met name in mijn longen en heb zomaar het idee dat ik dit griepje beter kan laten passeren. Ik heb de groepsimmuniteit opbouw voor de zekerheid uitbesteed, als ik op straat rondkijk zie ik genoeg mensen die zich bijna vrijwillig beschikbaar stellen. Maar ook daarover meer op braindad.
Een fout in mijn medicatie bracht mij voor extra controle in het ziekenhuis. Er hing een onwezenlijke sfeer. De boodschap was weg wezen! Daar wil je niet zijn!! Blijf weg!!!
Nou heb ik altijd een zekere mate van eigenwijsheid gehad en realiteit is dat je het niet altijd voor het zeggen hebt gecombineerd met mijn doorzettingsvermogen, lag ik dus een paar dagen geleden voor de keus om misschien toch wel stiekem 112 te bellen met TIA-achtige klachten en uitval van de benen. Tja nou geloof ik gerust dat de CT-scanner waar ik dan in moet goed ontsmet zal zijn, maar de longproblemen bij corona patiënten worden ook in beeld gebracht in datzelfde apparaat. Wegblijven dus!
Nu zal ik in ieder ander geval iedereen adviseren om bij uitval van lichaamsfuncties het alarmnummer te draaien, in mijn specifieke geval is het ook vaak een kwestie van een ontregelde stollings waarde. Ik heb al meerdere keren op de spoedeisende hulp een te lage INR gezien die dan spontaan mijn klachten verklaarde. Serieus moet ik het risico nemen? Een afweging tussen twee kwaden.
Uiteindelijk heb ik het traject gevolgd dat ik ooit samen met mijn huisarts heb afgesproken. Het was geen nieuw symptoom en het was binnen 5 minuten verdwenen dus ik heb het naast me neergelegd. Wel de volgende dag ter bevestiging een te lage stollings waarde laten prikken.
Het maakte indruk op me, ineens is de zorg niet volledig bereikbaar. De huisartsen worden overspoeld, de specialisten verstopt en de IC’s overstroomd. Als er dan ook nog wat coronagevalletjes mijn kennissenkring insluipen wordt het dus tijd voor wat zelfdiscipline.
Geen boodschappen meer, geen winkels, geen nieuwe mensen. Toch maar wat meer binnen en opletten dat ze niet dichterbij komen. Ik tel de dagen af tot begin april, ik ben er klaar voor en mijn schip gelukkig ook!
