Wrang kun je je afvragen of het wel leuk is om naar Facebook herinneringen te kijken. Zeker in mijn geval, 22 februari bleek een beladen datum. Waar het hele land in feeststemming verkeerde door het naderende carnaval, prepareerde ik mij op een zware openhartoperatie in 2016, kwam ik bij van een TIA in 2018 en had ik een levensbedreigende darmbloeding in 2019.

U begrijpt ik ben niet te carnavallen gegaan maar heb veilig de dag onder mijn bed doorgebracht waarbij ik het advies van mijn broer om naar het casino te gaan en te spelen op het getal 22 maar in de wind heb geslagen. Aan wind geen gebrek, maar de keuze tussen rood en zwart was voor mij niet te maken.

Het stemt mij evenzo enigszins filosofisch, zeker gezien de huidige ontwikkelingen rondom het Chinese griepvirus. Als de Chinezen overigens net zo open zijn over hun virusontwikkeling, als ze zijn over de Oeigoeren dan hoeven we ons nog steeds niet heel veel zorgen te maken. Hoewel… Ook dit nieuws verspreidt zich langzaam maar zeker!

Goed filosofisch dus, en dan heus niet dat het allemaal wel meevalt omdat ik toch al dat oude malariamiddel dat tegen het COVID 19 virus beschermd, slik. Nee de filosofie zit in de gestage achteruitgang. Iedere keer een beetje inleveren blijkt toch wel een stapel als je er van een afstandje op terugkijkt.

Je bent het pas kwijt als je het mist

Dat geldt ook voor mijn relativeringsvermogen. Ik had altijd een knipoog en een twist waarmee ik het voor mezelf en mijn omgeving draaglijk probeer te houden. Slechts bij vlagen en met veel gepers weet de humor mijn lijf nog te verlaten, al moet ik net zoals bij de toiletgang goed achterom kijken of het er wel mee door kan. Het is net als zout bij een gerecht, soms teveel, soms te weinig soms ook helemaal niet nodig.

Toch vond ik de ultieme foto voor bij deze blogpost. Het geeft de sfeer van dit gure stukje februari heel goed weer. Daarbuiten kon ik die knipoog die mijn groene bak me gaf toch niet helemaal negeren. Het geeft immers weer voeding aan een Nieuwe toekomst!