Zoals uit de vorige post blijkt was de staaroperatie op het “vroege gebeuren “na goed te doen. Geheel in lijn was ook de controle de volgende dag op zijn “vroegs “en om de lijn helemaal voort te zetten konden we zaterdag wederom vroeg op pad voor een prijsuitreiking.
Daar waar ik nog had gegokt op “patiënt van het jaar “bleek het te gaan om de Edgar Stene prijs. En dan komen we meteen in een soort tweedeling. Ik was namelijk van plan om publicitair iets meer te gaan betekenen voor deze wereld en de patiënt Sander Otter los te koppelen van de schrijver Sander Otter. Lastig als je dan een prijs wint in een schrijfwedstrijd als patiënt.
Consequent zijn als keuze, maar patiëntenbelang op een tweede plek? Ondanks het feit dat ik mijn bestuur ’s werk heb neergelegd, blijf ik toch als ambassadeur van het antifosfolipidensyndroom mijn boodschap verspreiden. Ook in het verhaal waarmee ik de Nederlandse editie van de Edgar-Steneprijs won trouwens. Maar omdat dit verhaal nog in competitie is, mag ik er verder niets over zeggen.
In ieder geval een geweldige lunch met inspirerende lotgenoten die allemaal hun verhaaltje klaar hadden, maar in de ogen van de jury een meerdere in mijn verhaal moesten erkennen. Ik vind het wel dapper van hen, dat ze de competitie met me aan dorsten aangezien dit jaar het thema nogal op mijn lijf was geschreven.
Na een goed verzorgde lunch merk ik trouwens wel weer waarom ik mijn bestuursfuncties heb neergelegd en een stapje terug heb gedaan. Als ik wat vermoeider wordt ben ik halverwege de zin mijn eigen draad kwijt. Levert boeiende verhalen op, maar is niet echt handig.
Het was natuurlijk ook een volle week, waarbij ik toch iedere keer vroeg weer op pad was. Om de lijn voort te zetten merkte ik dat mijn geopereerde oog eigenlijk niet goed op gang kwam. Vandaag toch maar even gebeld of dat normaal was, wat uiteraard werd gehonoreerd met een consult aan het spoedspreekuur van de ogendokters aan de Boelelaan.
Het blijkt dat de verwijdering van mijn oude lens, normaal gesproken een fluitje van een cent, toch iets lastiger was geweest en er iets meer kracht was gebruikt dan gebruikelijk. Heeft te maken met de variantstaar die in mijn geval afkomstig is van prednison. Daardoor heeft het hoornvlies nogal “klappen gevangen “en moet nog even terugvallen in zijn oude vorm. Kortom waar ik nog het gevoel heb dat ik het allemaal niet goed zie, zie ik het allemaal goed al is het pas over een week of drie.
Ik krijg een déjà vu… Dat zeiden ze bij mijn stembanden ook… En eerlijk is eerlijk het duurde iets meer dan drie weken maar ik kan mij nog overal verstaanbaar maken!
Lees ook het artikel op de website van reumazorg Nederland
