Eigenwijsheid is natuurlijk mijn grootste gevaar. Ik vond vandaag in mijn Facebook herinneringen het beeld terug van een Otter die vis staat te eten bij de lokale visboer. Het staat in schril contrast met de conditie waarin ik toen verkeerde. Op de fiets stappen met een gebroken aorta was achteraf bezien niet het beste idee, maar desalniettemin goed afgelopen. Ook wonderlijk om te zien hoeveel mensen die op deze post reageerde ondertussen al overleden zijn. Zet je toch wel weer met beide benen op de grond.
Dat dat niet geheel overbodig is bleek wel weer uit de gebeurtenissen van afgelopen week. Ik liep een rondje in de plaatselijke kringloopwinkels, toen de wereld ineens begon te draaien. “Ja dan vraag je er zelf om “… Het was echter dermate plaatselijk en bovendien behoorlijk herkenbaar van de gebeurtenissen die bij mijn vorige TIA-achtige evenement hoorde. Maar toen klopte mijn stolling niet. Het werd wel gediagnostiseerd als infarct in de lagere Hemisfeer ergens achter onder in mijn hersenen.
Ik heb nog geprobeerd om onder het circus uit te komen, door contact te zoeken met mijn eigen huisarts in de hoop dat hij nog enig mededogen had, het bleek een vrije middag. De invaldokter besloot na enig wik en weegwerk mij toch door te sturen naar de enige afdeling in het ziekenhuis waar niet gestaakt werd.
En nu wordt het vreemd. Waar ik normaal altijd een te lage INR de schuld weet te geven, was deze gewoon goed. Ook de ontstekings waarde gingen niet door het plafond en zelfs de HB was te pruimen. Kortom na een hele ingewikkelde “we hebben geen idee “kon ik zes uur later het ziekenhuis weer verlaten.
Ik ben nog niet helemaal storingsvrij, merk dat ik weer iets heb ingeleverd ten opzichte van mijn vorige “evenement “, maar weet ook dat mijn systeem vreemd reageert op bijvoorbeeld een latent griepje. Geeft in ieder geval stof tot nadenkendheid en waakzaamheid al kan ik ondertussen enige ongerustheid ook aan mijn symptomenlijstje toevoegen.
