De keuze van een andere intensiteit bloedverdunner blijkt toch vruchten af te werpen. Het maakt duidelijk dat het plan niet werkt. Uiteindelijk is het een keuze tussen het kwade van een darmbloeding afgewogen tegen het risico van nog meer hersenschade. Ga er maar aanstaan als dokter. Sinds de lagere INR word ik weer geteisterd door hoofdpijn en episodes van scheelzien. Of dubbel, of dubbel en scheel…
Donderdagavond werd het helemaal bont toen ik mijn huiskamer besloot om rondjes te gaan rennen het mij in het middelpunt. Ik ken vele vormen van duizeligheid, maar deze was behoorlijk intens. Goed genoeg in ieder geval voor een gesprek met de dienstdoende huisarts, die hoe verwacht je ook anders met mijn medisch dossier meteen een ambulance op me afstuurde.
De afloop wist ik al op voorhand, de uitvoering verliep wat hobbelig door de systeemupdate van de ziekenhuis computer waardoor er nog geen polsbandje geprint kon worden. Maar goed via het Tiaprotocol door de CT-scan gehaald, geheel volgens verwachting nog een nachtje observatie en in de loop van de dag op huis aan.
In de wetenschap dat het huidige stramien niet optimaal werkt mag de wetenschap gaan nadenken over een vervolg opleiding, want dat deze otter nog niet uitgestudeerd is moge duidelijk zijn.
Ondertussen verblijf ik weer in mijn natuurlijke habitat, genieten van de uitdagingen die het leven biedt, met herinneringen aan mijn tijdbom tijdperk, die blijven gek genoeg wel zitten…
