Het juiste perspectief
Soms kan ik er geen touw meer aan vastknopen, dan kost het gruwelijk veel moeite om met je kwaal in een ziekenhuis te belanden. Die keer dat je denkt “dat zal wel lastig worden ” kom je er bijna niet meer uit.
Dit keer was het een mix. Toen ik de Huisartsenpost in Hoorn telefonisch consulteerde in verband met de kleur van mijn wc-papier, had ik min of meer verwacht dat ze een gele rakker zouden sturen. Ik kreeg het advies om het maandag bij mijn eigen huisarts neer te leggen.
Wel hadden ze erbij gezegd dat ik bij toename van de klachten medisch contact moest opzoeken. Het was zondag, het was mooi weer en ik zat op het achterdek.
“Dag moeder”
De poort van de jachthaven open doen voor moeder, in het kader van moederdag zouden we samen eten, bleek een opgave. Voornamelijk voor mijn moeder om mij ervan te overtuigen dat dit echt niet kon en dat ik met deze conditie niet op de boot kon blijven.
Ergens weet ik wel dat moeders altijd gelijk hebben. De kortademigheid was fors en nog duizelig ook.
Halverwege de thuisreis had ze me zover dat ik de lokale Huisartsenpost raadpleegde en daar mocht ik dan wel op een spoedplekje komen.
Wat dan in principe een kleinigheidje lijkt, buisje bloed voor INR en buisje bloed voor HB, misschien eentje voor wat ontstekings waarde werd door het Alkmaarse ziekenhuis resoluut naar Amsterdam verwezen. Ik gok erop dat ik bij mijn vorige bezoek aan de MDL afdeling te aldaar enige indruk heb gemaakt.
In Amsterdam werd al snel een doorgeschoten INR (onmeetbaar hoog) en een laag hemoglobinegehalte geconstateerd. In combinatie met het kleurenpallet van mijn achterwerk goed genoeg voor een acute opname.
Alleen
En daar lig ik weer in de isoleer. Voordeel is wel dat ze even uitgezocht hebben dat ik op de gang mag lopen om in beweging te blijven. Maar daar houdt de pret wel op. De dubbel ballon endoscopie werd naar voren getrokken-dat klinkt raar*-en de darmen werden geprepareerd voor het onderzoek.
Tot en met het patiëntenvervoer naar de scopieafdeling verbleef ik in de spanning van de uitslag. Maar die kwam niet, het hele feest ging niet door omdat mijn antistollinggehalte nog steeds onmetelijk hoog was.
Mijn ontlasting bevat nog steeds bloed, de scopie staat ondertussen op zijn oude plekje op donderdag en in de tussentijd worden mijn bloedwaardes bewaakt. Ik kan ondertussen wortel schieten in de isolatiekamer waar ik verblijf In verband met een hardnekkige bacterie in mijn systeem.
In het kader van de efficiëntie denk ik dan nog mooi, want ik heb ook met een aantal andere artsen nog een “diagnosetje ” te schillen. Maar dat blijkt mooi tegen me te werken. De afspraak bij de neuroloog van morgen werd rücksichtslos drie weken naar voren geschoven omdat ik immers in het ziekenhuis lig.
Die aardige hematoloog die zei dat ik zonder problemen kon overstappen naar een ander soort antistolling heb ik ook nog niet gezien. Los van de bloeding ontstond daar een probleem. Na lang wikken en wegen ben ik in het kader van meer stabiliteit recent overgestapt naar een lang werkender antistollingsmiddel. Het kon probleemloos zei ze, ze konden het couperen zei ze en ik heb haar nog langer nodig, dus onaardige als dit wordt het niet.
Ook de reumatologie heeft zich nog niet laten zien. Het zal te maken hebben met het huidige model vergoedingen in de zorg die het administratief lastig maken om in elkaars wijk te shoppen. Maar iedere volgende keer als ik hoor dat de zorg onbetaalbaar wordt heb ik daar mijn eigen gedachten bij.
Er zijn gelukkig geen rampen gebeurt. Mijn darmen zijn een keertje extra door de wasstraat gegaan ,een zakje bloed heeft de weg naar de uitgang gevonden en verder is er niets verloren. Behalve dan misschien mijn onverwoestbaar goede humeur. Maar dat lag toch al onder vuur.
Vuurwerk
Gezien alle recente gezondheid gebeurtenissen en langzaam maar doorgaande achteruitgang van cognitieve vaardigheden heb ik in al mijn wijsheid besloten het een paar tandjes rustiger aan te gaan doen. Alle vrijwilligersfuncties die ik bekleedde zijn tot nader order stopgezet. Mijn bestuurswerk bij de nvle staat op een laag pitje en het is voorlopig leven met het devies: Sander First!
Het zou leuk zijn als mijn dokters dit devies overnamen.
*dit onderzoek stond gepland voor donderdag 16 mei en werd uiteraard in de agenda naar voren getrokken, niet in mij.
