Het medisch centrum “nooit best” begint een beetje een vaste logeerplek te worden. Vorige week probeer ik het nog hoopvol met een telefoongesprek bij de huisarts, maar die stelde resoluut de diagnose 112 bellen
Van het een kwam het ander, dan dus met toeters en bellen naar de dichtstbijzijnde CT-scanner gereden om te kijken of er nog iets te redden viel in mijn hoofd. Dat laat ik verder aan u als lezer. Na een verfrissend dagje braincare was de restschade dusdanig gezakt dat de dokters het verantwoord vonden mij weer naar huis te sturen.
Blijft natuurlijk onrustig en geeft mij het gevoel van een tijdbom in mijn hoofd aangezien dit niet het enige symptoom van onrust was/is. Zo werd ik behoorlijk bij de neus genomen bij de KNO-arts. In eerste instantie werd het onderzoek wat ik op de dag van de TIA had gepland door de neus geboord.
Niet echt heel erg aangezien de scope die op het programma stond er best indrukwekkend uitzag. Gelukkig mocht ik het consult snel inhalen, maar bij een andere dokter. Op zijn beurt vond hij de geplande scopie onzin en kon hij geen andere afwijkingen vinden dan een verminderde gezichtzenuw.
In plaats van een scope beval hij een consult bij de neuroloog. Zeg nou zelf, dat klinkt een stuk prettiger dan een slang door je neus en met de neuroloog had ik zoal mijn gesprekken.
Als optelsom der geheel begint mijn gezondheid wel penibel wankel te worden, dus voorals nog doe ik het even rustig aan. Dat is dus ook rustig aan met bloggen.
