*voor de optimale leesbeleving dient u zelf de tekst in stukjes van 250 karakters te verdelen
Afgelopen week was ik op cursus, want ik had gelezen in het Reuma magazine dat ik als vrijwilliger overal zo mooi mijn vaardigheden bij kan houden. Een cursus bloggen bij PGO passeerde toevallig tegelijkertijd dus zelfs voor mijn beschadigde brein was het een eenvoudige optelsom.
De cursus was leerzaam, maar vooral zelfreflectie. Wil ik nou eigenlijk schrijven of lezers? Oorspronkelijk ben ik mijn blog begonnen met het idee van de mensheid makkelijk op de hoogte te houden van mijn medisch wel en wee. Tamelijk saaie bezigheid als je alleen maar ziek bent, wat dat betreft verdient u als lezer een prijs voor wat betreft het doorzettingsvermogen.
Een blog telt dus over het algemeen tussen de 400 en de 600 woorden, dit zijn er al 130. Jazeker, als ik, zoals nu dus even niet geblogd heb kun je bijna alleen nog maar een ultrakorte samenvatting maken. En dat leest dan weer niet lekker.
Terwijl ik toch een heleboel te vertellen heb. Over de energie die even kwijt is, over alle onderzoeken die in de planning staan, de cursus die ik volg en de congressen die ik bijgewoond heb. Want al is er weinig energie, het leven gaat wel keihard door.
Positief cynisme
van psycholoog Paul, die het dan weer bij Freud vandaan haalt, leerde ik dat ik dit begrip hoog aangeschreven staat in het verdedigingsmechanisme van een mens, en dat als je net goed beheerst je er een hoop lol van kan hebben. Nou was beheersen nooit mijn sterkste kant, maar dit trucje kon ik. Met enige nadruk op kon want met het achteruitgaan van mijn cognitieve vaardigheden verdwijnt ook mijn optimistische inslag.
De neuroloog vind het een kwestie van te weinig reserve ruimte in het toch al beschadigde brein. Iets waar je normaal niet veel van merkt als je ouder wordt. Of het je niet meer kan herinneren, dat weet ik niet precies meer. Ouder worden als doel heb ik 17 jaar geleden al bereikt dus kom maar op met die afnemende kopkracht.
Maar ergerlijk blijft het, alles is te veel behalve de energie van het doen. Geef het een plek in je leven en verbaas je telkens weer over wat er toch weer uit de handen vloeit. Bij mijn cursus bloggen zat een tekst opdracht over verwarring in een gesprek. Binnen anderhalve tel had ik er iets leuks van gemaakt. Expres op een andere pagina neergezet, zodat jullie bijna wel gedwongen worden om meer van mij te lezen. Goeie tip 🙂
het positief cynisme is ondertussen omgedraaid tot een soort chronisch chagrijn die samen met concentratieloos en Vermoeidheid vechten voor een plekje aan de top. Vooralsnog lijkt het erop dat de beschadigde reserveruimte gewonnen heeft, aangezien er effectief weinig gebeurd.
Slangenkuil en Brexit
De rectaalgevoeligen kunnen de volgende alinea beter even overslaan. Aangezien de juiste oorzaak van de bloedingen voor het MDL team in het vu nog niet duidelijk is gaan we toch nog een kijkje nemen middels een dubbelballons endoscopie. De vraag of al die onderzoeken ondertussen mijn neus niet uitkomen zal ik woensdag beantwoorden, dan gaat de KNO-arts met een skoopje die regio checken. Het bloedende oor wat ik in mijn vorige blog beschreef blijkt namelijk niet op zichzelf te staan. Wellicht dat langdurig prednisongebruik niet alleen overal bloedvaatjes laat knappen, maar ook ontstekingen weet te verhullen.
Al dat medische gedoe begint zijn tol te eisen. Ik beschreef al dat ik niet lekker in mijn vel zat en dat mijn concentratie en cognitief wat wankel waren. Volgens mij combineert dat niet met de nieuwe missie die ik aan het begin van het jaar met het Europese referentienet Reconnet waar ik als ervaringsdeskundige mijn licht zou laten schijnen over het APS-gebeuren.
Het was een van mijn meest moeilijke beslissingen om de plek waar ik zo op mijn plaats ben wegens gezondheidsredenen terug te moeten geven. Maar ik moet realistisch zijn, in deze staat van zijn ben ik een waardeloze afgezant die slechts kan laten zien hoe krachtig de ziekte is. En strikt gezien geen Brexit, wel een voorlopig forse streep door mijn Europees ambitie.
En dan tot slot de positieve uitsmijter, die ene opmerking waar ik altijd alles weer in een ander perspectief plaats. Gezien de huidige stemming in huize Otter verwacht ik er niet veel behalve dan natuurlijk de weergaloze opmerking van de neuroloog waar ik met enig positief cynisme uit af kan leiden dat ik voorlopig vastzit in mijn veroudering proces.
Dat is net zoiets als verjaardagen vieren. Oud wordt je pas als het vaak hebt gedaan!
*Nou vooruit dan maar, hier de andere foto van het artikel in het Reuma magazine
