Ik heb een nieuw accessoire op mijn wc. De achteruitkijkspiegel! Pfff en dat valt nog niet mee. Evenals het herwinnen van het vertrouwen in het lichaam. Na alle afgrijselijke vergezichten in mijn toiletpot eerder deze week dient daar nog wel even aan gewerkt te worden.
Gelukkig is de kleur en smeuïgheid weer redelijk normaal, al blijft het geurelement ook gehandhaafd, ik had wel wat meer verwacht van de reiniging van het inwendige rioleringssysteem. Maar ook hier blijken wonderen niet te bestaan.
Of het nu de bloedwaardes zijn die nog steeds niet helemaal hersteld zijn, of dat er toch iets anders broeit in mijn lijf is lastig te zeggen. Ik voel me nog steeds niet tof in ieder geval.
Aankomende week in ieder geval weer eens uitgebreid bijpraten met het raadgevend college der Otterigen en voor de rest maar een beetje geduld kweken. Dat kan dan wel weer mooi naast de spinazie aangezien de antistolling voor de behendigheid totaal ontregeld is.
Bijzondere dank gaat uit naar de vrijwilligers van de NVLE en dr. Bonte voor hun enorme inzet tijdens de lotgenotencontactdag in Maasstad. Ik weet goed organiseren is jezelf onmisbaarder maken, maar het is jammer dat ik er niet kon zijn. Gelukkig krijg ik aanstaande zaterdag, als mijn darmen het toestaan een herkansing.
Ook baal ik behoorlijk van het enorme conditieverlies door slechts enkele dagen ziekenhuis en wat lage bloedplaatjes. De straat oversteken is een uitdaging, de bushalte bijna een brug te ver!
Het zou jammer zijn als deze kleine tegenslag grote invloed heeft op mijn sporten. Juist omdat sporten (en bewegen) mij eigenlijk over het algemeen zo’n goed doen. Misschien moet ik tijdelijk uitwijken naar iets anders, zoals bijvoorbeeld zwemmen. Wie gelooft dat nou… een Otter in het water!
