Er is voor alles een eerste keer, dus ik had mij stellig voorgenomen de coloscopie maar met een roesje tot mij te nemen. Inwendig vraag ik mij af waarom ze woensdag niet meteen even aan de andere kant zijn gaan kijken, maar alla dat zullen duistere krachten zijn…
Het leverde me wel een extra dagje sapkuren op met een darmreiniging waar je in menig wellnessresort jaloerse blikken mee scoort. Het onaangename van een darmonderzoek is natuurlijk buiten, het ongemak van de plekken waar ze allemaal komen, dat er ook iets te zien moet zijn en dat gaat alleen maar als het binnen helemaal leeg is.
Ik heb meelij met het schoonmaakteam en tegelijkertijd is mijn respect voor de MDL verpleegkundige bijzonder gestegen. Het was sowieso een afdeling die niet op mijn verlanglijstje stond, maar de eerste kennismaking is mij in ieder geval niet tegengevallen.
Terug naar de scopie ruimte, want daar zou natuurlijk de uiteindelijke oorzaak even gevonden moeten worden. En verholpen… Nu ze er toch zijn!
Nuchter type
Het was dezelfde scope dokter in opleiding als eerder deze week, kennelijk kom ik daar toch echt te vaak, die meteen stelde dat ik het wel zonder aanvullende narcose zou redden, wat als voordeel had dat ik eindelijk een keer in mijn eigen kont kon kijken.
Het andere grote voordeel was dat ik theoretisch weer kon eten na afloop van het onderzoek, theoretisch zo bleek aangezien het onderzoek niet veel meer opleverde dan wat matig lichamelijk ongemak.
Dus meteen de grote vraag wat nu? De optie van videopil werd geopperd aangezien er toch een stukje dunne darm is waar zij met de scope niet komen. Voor de videopil moet je ook schoon van binnen dus daar werd een listige combinatie voorzien. Helaas bleek de pil niet in huis zodat dat feestje niet door ging.
Wel mocht ik eindelijk weer aan de maaltijd, met de huidige keuken van het noordwest medisch centrum ook geen straf trouwens. Als uitgekookte instellingskok weet ik dat het geen straffeloze wetmatigheid is.
Maar verder
De videopil bleek niet op korte termijn haalbaar en ook de schijnbaar onophoudelijke stroom bloed leek qua bloedwaardes wat afgenomen. Dus als een echte ijzervreter kreeg ik een stevig infuusje staalpillen en hield het beleid van het ziekenhuis op.
Na een kennismakingsgesprek met mijn nieuwe MDL-arts, wat papieren formaliteiten en een nieuw doseerschema voor de trombosedienst werd het tijd voor de terugreis. Ontslagen zonder eerst te hoeven poepen en plassen! Dat zeiken lukt trouwens wel, maar de grote boodschap zie ik nog even niet komen. Niet zo vreemd als je alle Laxeer acties bij elkaar optelt.
Dus nu is het voor mij in ieder geval de handen vrij om morgen een echt ziekenhuis te bezoeken waar ze SLE-patiënten als aandachtspunt hebben en waar ik samen met dr. Femke Bonte een contactdag voor SLE-patiënten en leden van de NVLE georganiseerd heb.
En al is de verleiding groot, ik zal het toch moeten weerstaan want het “ga terug naar het ziekenhuis” kaartje wat ik heb is helaas alleen slechts in Alkmaar geldig. Als ik eerlijk ben voel ik mij toch niet zo fit dat ik het hele land door kan reizen en zul je het met mijn boodschap middels dit blog moeten doen.
