Ik laat mijn agenda tegenwoordig invullen door een handige kruiswoordpuzzellaar, die overal nog wel een lettertje ertussen weet te wroeten. Druk is een relatief begrip als je een paar uur in een hogesnelheidstrein Sardientje loopt te spelen, ironisch wordt het pas als je dan ook nog eens onder de zee doorgaat.
Het bracht mij in Engeland, in het Hilton aan de Theems om precies te zijn. Een magnificante plek voor een ontmoeting met een opmerkelijke professor. De reumatoloog die zich als eerste verdiepte in het antifosfolipidensyndroom. Bij toeval door een vakantie op een exotische bestemming werd zijn interesse gewekt in een vreemde vorm van lupus.
Het was goed om de professor weer eens te ontmoeten. Bij eerdere gelegenheid, ondertussen acht jaar geleden had ik al eens met hem gesproken en kennelijk genoeg indruk gemaakt om onthouden te worden.
Het was geen bezoek uit medisch noodzakelijk oogpunt, meer een netwerk bijeenkomst, wat dan ook weer aardig lukte middels de contacten opgedaan uit Lupus Europe en meer recent tijdens de EULAR, het grote Europese reuma congres. De enige medische conclusie uit dit bezoek was duidelijk. Het onbegrip van de veel te lage stollings waarde bij mensen die lijden aan het antifosfolipiden syndroom. Up up &up blijven de magische woorden in Engeland.
Voor het verenigingsblad NVLE venster schrijf ik nog een verslag van deze dag, dus hou ik het nu bij een geweldige ontmoeting met een geweldige professor die bovendien door al zijn kennis mijn leven weer enige kwaliteit heeft gegeven.
Nou wil het toeval dat ik deze week ook nog als spreker op een groot internationaal Antifosfolipide syndroom congres sta. Toch wel verleidelijk om te vermelden hoe de Engelse “bron “er tegenwoordig over denkt.
Mijn lezing mijn lezing ligt helaas al klaar en eerlijk gezegd kost het me al een heleboel moeite om het geheel tekst vast in het Engels op te lepelen. Ik vind het geen gelegenheid om maar wat op een podium te gaan staan brallen en heb lang nagedacht over wat ik op een groot internationaal podium nou eigenlijk precies te vertellen heb. Heel erg relativerend en goed voor jezelf vertrouwen. Maar ik denk uiteindelijk toch mijn steentje te kunnen bijdragen aan de internationale ontwikkelingen rondom het antifosfolipiden syndroom.
Wie had dat kunnen denken, acht jaar geleden toen ik voor het eerst Graham Hughs ontmoette vond ik het al een hoogtepunt waarvan ik me vroeg of het overtroffen kon worden…
