Vorige week nog in het ziekenhuis, dus men veronderstelt dat de mensch zich rustig houdt. Een Otterige illusie uiteraard. Als nawee van alle hectiek viel het mij op dat ik ineens wel op erg grote voet leef. Nou niet dat ik direct een tweede boot aanschaf, maar mijn kuiten en voeten zien er behoorlijk opgezwollen uit.
Voor de zekerheid toch maar even telefonisch overlegd met mijn reumatoloog en eigenlijk wist ik het antwoord al, extra controle! Dus in plaats van lekker op het achterdek was het vu medisch centrum ook deze week weer mijn vaste plek. De controle leverde gelukkig geen enge dingen maar lastiger ook geen reden waarom ik nu ineens zowel vocht vasthoudt. Lever en nier waardes prachtig, bloeddruk als van een jonge god en zelfs de cardioloog was onder de indruk van de goedheid van mijn hart. … Oké hij zei het anders.
Dus maar weer een paar eurootjes in mijn “ik weet het niet “potje,- als ik daar echt iedere keer een euro in had gestopt op het moment dat artsen deze kreet hadden gebezigd had nu ondertussen een serieuze spaarpot gehad. Gekscherend maak ik daar maar van dat ik dan in ieder geval de diagnose had kunnen kopen.
Nu wordt het ouderwets handwerk en het komt goed uit dat ik even te gast ben geweest bij de Nederlandse Vereniging van reumatologen om te kijken hoe zij omgaan met de hiaten in de diagnosestelling rondom bepaalde aandoeningen. Dat is toch een van de zaken die mij goed ligt, een beetje belangenbehartiging voor onze vereniging.
Dat ik ook hier weet overdrijven kan gehaald worden uit de agenda, waar mijn naam ook weer op voorkomt bij de Sclerodermie bijeenkomst morgen in Amsterdam. Daarna heb ik met mezelf afgesproken dat ik een korte vakantie ga houden. Als mijn reumatoloog belt met zijn vermoeden over waar het lek precies zit, zal ik antwoorden : “op het achterdek! “
