Ik heb het er maar druk mee, congresje links en rechts, besprekingen met de Arch APS groep om dan eindelijk APS een beetje knap op de kaart te zetten in medisch Nederland en dan ook nog in de tussentijd werken aan mijn eigen gezondheid.
Want hoe leuk de congressen ook zijn en hoeveel energie het mij ook geeft, het lichaam hobbelt nog steeds een beetje verdwaasd achter mijn te jonge geest aan. Er zijn dingen die beter gaan, zoals het schrijfwerk dat tegenwoordig op de website braindad te lezen is en het mega leuke project met Aldo die zijn Alkmaarse planten asiel wat bekendheid wil geven met onder andere mijn schrijfsels.
Enige wat nog niet echt wil lukken is de naam. Op dit moment is de werknaam groentjes , maar voor ik het weet gaat het weer over een slak. Zo schreef ik “prikkelend “
Een slakje op een cactus
Reageerde als door een wesp gestoken
Wreed werd zij doorboord
Zacht trok de stekel zich terug
Een nieuwe slakkengang
Was geboren in het huisje op haar rug
(Affijn deze tekst is binnenkort te lezen bij braindad maar eerst bij Aldo.)
Aldo maakt er daarna op geheel eigen wijze een soort tegeltje van wat mooi past bij de stijl van de tekst. Hemelsbreed zitten wij niet zo ver bij elkaar vandaan, schuin aan de overkant bij het kanaal waarlangs ik woon. Maar met de brug in brokken die vroeger Alkmaar verbond fiets ik tegenwoordig naar Aldo het halve stadje rond. Begrijpt het wel, er wordt niet veel fysiek overleg.
Ook mooie plaatjes kwamen er vandaag uit het ziekenhuis. Ik was in het lokale te gast omdat ze wat meer beeldvorming rondom mijn prothese wilde hebben aangezien de hoogste ambulancekans toch in mijn eigen woonplaats zit en de gemiddelde broeder het Alkmaarse de eerste kans wil geven.
Er werd een scan gemaakt volgens het CCTA protocol gemaakt (Coronair CT-angiografie) en ik moet eerlijk zeggen dat zelfs ik wel een beetje onder de indruk was van de kwaliteit van de plaatjes. Het is goed om te weten dat de prothese bijna niet meer te onderscheiden is van de normale inhoud in de borstkas. In de vaten rond om mijn hart is geen sprake van verkalking en de enige plek die wat opgetrokken wenkbrauwen opriep was het longweefsel eromheen.
Maar dat was gelukkig ook al vergeleken met oude foto’s en scans waarbij het opviel dat er weinig achteruitgang was.
Dus gaat het zoals het altijd gaat, een euro in mijn “ik weet het ook niet potje “en maar weer door met de dingen die ik toch al deed. Congresje organiseren, evenementen bezoeken en zo hier en daar eens bij een specialist langs. Zolang het alleen maar buiten adem is doe ik er luchtigjes over!
