Doe mee aan onze verhalenwedstrijd: ‘Mijn persoonlijke kampioen!’

Het krijgen van een diagnose “reuma” komt hard aan. Hoewel er tegenwoordig veel medicatie en behandelingen voor reuma beschikbaar zijn, heeft reuma vaak een grote impact op uw leven. “De ene dag sta je moeiteloos uren op een BBQ-feestje, de andere dag maakt de stekende pijn in je handen het onmogelijk om ook maar een pot appelmoes open te draaien”.

Voor de omgeving is deze onvoorspelbaarheid soms moeilijk te bevatten. Niet zelden denken partners, vrienden, leraren of werkgevers ‘Stel je niet zo aan!’.

Dit was in het kort de opdracht van dit jaar voor de Edgar Stene prijs… Een lastige opdracht. Pas op het allerlaatste moment kreeg ik dan toch nog de inspiratie om hier iets moois van te maken. Omdat ik niet in de prijzen gevallen ben-buiten de eervolle vermelding-mag ik het verhaal ondertussen publiceren:

Geen Makkie

Mijn leven kent vele kampioenen, sommige uit vrije keus, andere omdat ze op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats waren.

Neem mijn reumatoloog, zou hij nou echt voor mij gekozen hebben als hij bij voorbaat had geweten hoe gecompliceerd het geval Otter in al zijn facetten zou kunnen lopen. Je moet maar van een uitdaging houden. Een stoer doorzettingsvermogen in combinatie met een lijf vol eigenwijsheid en een tweetal zeldzame reumatische aandoeningen als stevig beginpunt.

Of gaat het over mijn zoontje, waarvan we nooit zeker weten of hij nou bewust voor het leven met zo’n vader heeft gekozen. Kleine man aan de grote knuisten waarvan slechts foto’s bewijzen dat ik hem ooit met de auto naar school bracht. Ik heb diezelfde kleine man op vele plaatsen gezien en meegemaakt maar het zijn toch de ziekenhuis scènes die de grootste impact hadden.

Ga er maar aanstaan, als vader of kleine kampioen, de vraag snijd nog wel eens koud door mijn ziel, “mag ik je nog even vasthouden voordat ik je niet meer mag knuffelen”, kort voor dat de chemo werd aangezet.

Of zijn het de kampioenen van kinderstad, die samen met fastfoodgasten gespaard hebben voor de ultieme kinderopvang. Samen met dat mannetje even uit de ziek sfeer, filmpjes maken in een achtbaan, racen in de simulator of op het voetbalveld, maar ook samen aan de chocolademelk. Het ging om samen, al was even uit het ziek ook wel fijn.

Dan is er mijn moeder, kampioen op zich doordat zij mij alleen al presenteerde aan de wereld, ik doe het haar niet na. Altijd betrokken bij mijn gezondheid en vinger aan de pols. Zichtbaar ontroerd toen een dokter ooit eens vroeg “en wat doet dat nu met u?”. Groeiend in de ouderdom zien dat je zoon je ook hier probeert voorbij te streven, haar energie naar mijn kwaliteit van leven.

En zonder vader geen leven, en al is hij niet meer aanwezig in stoffelijke zin, hij heeft me toch maar mooi gemaakt als mens vanaf het begin. Hij liet me zien wat ik wel en niet wilde met mijn leven, op zich ook een heldendaad!

Ook is er mijn hulplijn, staat altijd voor me klaar! Standaard een haakwerkje in haar tas omdat ze ondertussen wel weet hoe het zoveelste bezoek aan de spoedeisende hulp in elkaar gevlochten wordt. Als vriendin of vriend heb ik ooit met haar getrouwd. Voor de vorm, sier of de goede naam, achterliggende gedachte was natuurlijk het nieuwe leven dat wij twee ouders gingen geven.

Achteraf bezien met de wijsheid van, nu een verspilling van weleer want echt liefde laat zich nooit leiden in de weg die je kiest. En zie ons nu. Nog steeds in gevecht, met een puber en elkaar en blijdschap en raar…

Broer met zijn eigen huis vol met eigen zorgen en dan zo’n broer! Op kritieke momenten maakte hij toch het verschil en wat een contrast zo’n beer van een vent met mijn kleine man bezien vanaf de beademing op de intensive care. Vechtend voor mijn leven zag ik overgave en hoe een band geschapen werd.

Maar de echte held, dat ben ik zelf, dat zit van binnen in. Vechten zonder toekomst ik zit er midden in. Net als ieder mens weet ik niets van morgen, anders dan dat het van zelf komt evenals de toekomst die toch nooit op je wacht.

Verschijnt in andere vormen dan je had gehoopt, maar je zult het ermee moeten doen het is jouw nieuwe gereedschap voor de nieuwe tijd.

Het enigste wat ik U nog kan leren is mijn grote optelsom. Want zonder al mijn helden heb ik niets om voor te leven, het is samen wat we doen!