Rare knik
Een rare knik in mijn leven zorgde ervoor dat ik twee jaar geleden “een aantal impulsaankopen” heb gedaan, ondertussen weet ik dat moderne elektronica zo’n twee jaar meegaat. Komt het dan even goed uit dat we een zwarte vrijdag uit Amerika hebben laten overkomen.
Het valt mij overigens nog steeds mee dat er geen zwartepiet over is gevallen, evenals de interpretatie van de traditie die wederom slecht vertaald is.
We nemen Valentijnsdag over en gaan elkaar cadeautjes geven terwijl de traditie iets anoniem was. Die ene dag uitverkoop weten we ondertussen over de hele week te smeren en met het geduld van de Hollandse handelsgeest zie ik de echte aanbiedingen volgende week wel tegemoet.
Gezellie
En eigenlijk vind ik het wel lekker, gezellig met de laptop op schoot in de huiskamer in plaats van werken met twee schermen in mijn tot kantoor gebombardeerde ruimte al merk ik meteen wel dat het lastig is dat sommige van mijn bestanden nog op een ouderwetse computer staan in plaats van in de wolk.
het vooruitzicht van leven is prachtig, maar van achteraf kunnen je natuurlijk ook prima terugkijken op datgene wat er veranderd is in de wereld. Als ik mijn jeugd vergelijk met die van mijn zoon zie ik bizarre verschillen. Mijn voorstellingsvermogen schiet waarschijnlijk te kort in de mogelijkheden die de hedendaagse kids krijgen.
Toch is met terugwerkende kracht heel mooi te zien welke stappen ik ondertussen gemaakt heb voor meer bekendheid rondom het antifosfolipiden syndroom, de auto immuun aandoening die mijn dokters in het lokale ziekenhuis zolang niet herkend hebben.
Buiten een aantal besprekingen waar ik het in mijn vorige blog al over had, trof ik ook Janneke in mijn huiskamer (gezellig) met een paar mooie verhalen uit mijn begintijd bij de nvle. Was ik echt zelf van plan om een patiëntenvereniging te beginnen? Ik moet er nu niet meer bij nadenken, maar kijkt trots op de dingen die we bereiken.
Jammer is wel dat we nog steeds met de technologie om het menselijk lichaam te repareren worstelen. Het is niet zo dat we niets kunnen, maar alles te repareren is nog een brug te ver en helaas kunnen we het niet laten overkomen van een ver buitenland.
Dus we behelpen ons verder, overwinnen hobbels en roepen nieuwe vragen op door de oude te beantwoorden. Welkom in de moderne wereld van de moderne mens… Welkom in de wegwerpmaatschappij waar we het goede behouden en als we dan door de bomen het bos niet meer zien, dan kappen we het toch gewoon…
Azijn
waarschijnlijk moet ik gewoon stoppen met azijnpissen en weer in het oude ritme van kijken naar wat goed gaat stappen. Dat zal me het goede gevoel wat ik toch al had versterken tijdens het spelen met mijn nieuwe elektronische apparaten. Geheel tegen de tijd in heb ik ze overleefd!
