De dagelijkse Shit
Achteraf bezien lig ik al sinds 2 januari bijna dagelijks in het ziekenhuis. Dat was natuurlijk wachten op grote problemen met mijn achterliggende gezondheid. Ik scoorde niet alleen Carona positief, maar wist ook een heel arsenaal aan ziekenhuisbacteriën binnen te halen.
Wat kan een mens ongelukkig ziek zijn! Met een soort zak aan de billen geplakt compleet leeglopen terwijl je aan het kotsen bent met 39° koorts. Niet echt de situatie waarin je je wil terugvinden. Gelukkig is de verpleging van het vu waar ik ondertussen verblijf volledig adequaat ingericht op alle bacteriën en zijn zij de bestrijding met verve ter hand gegaan.
En ze hebben gewonnen, morgen ga ik weer eens thuis kijk hoe het er allemaal bij. Dat klinkt makkelijker dan dat het is, ik heb weer bijna een maand alleen maar nu op bed gelegen dus ik ben heel veel conditie en spierkracht kwijt, maar de vaste overtuiging is dat ik karakter genoeg heb om met wat aanpassingen thuis (hooglaag bed in de woonkamer, fysiotherapie aan huis en thuiszorg voor aan het kleden) de strijd ook daar aan te gaan.
Het mooie van deze tijd is dat ik niet te vragen om niet langs te komen, er mag immers toch maar één bezoeker per dag, maar het is wel geweldig dat ik deze ook weer eens thuis kan ontvangen!
Veel heb ik te danken aan de verpleegafdeling die bij ieder bezoek aan mij niet alleen een Covid pak moesten aantrekken, maar zich ook moesten beschermen middels een tweede pak voor alle bacteriën die hier rondhangen. Uiteraard ook een speciale rol voor professor Vonk-Noordegraaf die mij het toch maar weer bovenuit wist te trekken. Al weet ik zeker dat hij niet de enige arts von rol is geweest.
Ik ben voor mijn gevoel diep weg geweest en qua beleving nooit ver van de intensive care al had dat het praktische redenen dat ik daar daadwerkelijk beland ben.
Dankbaarheid is een grote roeping die je in kleine nederigheid kunt beleven, maar nooit zo groots kunt uiten in woorden als je zou willen. Toch kijk ik met heel veel plezier terug naar het werk weet van 5c en wat zij daar als ploeg van weet te maken. Chapeu ga zo door.
HAK’79
De Heerhugowaardse Amateur Kunstenaarsvereniging had deze week heel toepasselijk het thema Otter in de kunst, dat leverde deze prachtige afbeelding van Han Pieters
