Een kille gure decemberwind waait voor ons virus uit, verijst rijzen zij op uit een diepe duisternis vol flarden mist die vanuit het niets lijken te ontstaan. Onzichtbaar, ongrijpbaar maar vooral ongenaakbaar om zich heengraaiend naar weerloze slachtoffers.
Tenminste, zo stel ik me de wereld op dit moment voor. Een virus waarvan je eigenlijk niet merkt dat je het hebt, doorgeeft of ontloopt. Welkom in mijn leven. Zonder Corona was het al buitengewoon aantrekkelijk, maar met de komst van dit nieuwe virus ben ik helemaal gelukkig.
Voor mij is er niet zo heel veel veranderd. Ik leefde toch al op het randje. Net zoals jullie allemaal trouwens! Enig verschil was wel mijn bewustzijn. Niet dat ik nu een hoger bewustzijn pretendeert maar mijn onafscheidelijke sterfelijkheid heeft me dit jaar aardig in de weg gelopen.
Ik heb forse hersteltijd nodig gehad, voor zover ik er al ben. Maar ik heb dan ook heel wat meegemaakt. Waar voor mijn geld al zal ik het mijn vijanden nog niet gratis aanbieden. Maar zoals gezegd ik ben weer op de weg terug.
Om de fijne motoriek te treiteren, uit te dagen maar vooral te verbeteren ben ik bezig met kleurplaten en lego. Geweldig om te zien hoe je samen met die steentjes ook de relatie met je zoon een stuk beter in elkaar zet.
Ook nog wat oudere verplichtingen sprongen op uit de agenda. Zo had ik ooit toegezegd iets over lupus te vertellen aan reumaverpleegkundigen, in de Corona proefwereld gaat dat natuurlijk per videoles. Deze kun je overigens bekijken op YouTube . Ook een aantal tweedejaars medische studenten mochten kennismaken met mijn stuntelende videotechnieken in ruil voor de belofte dat als het nodig was zij in de toekomst nog een keer mijn leven mochten redden.
En hoewel het ontzettend leuk was om te doen en om onbaatzuchtig te werken aan de dokters van de toekomst viel het mij ook zwaar. Geconfronteerd door de moeite die het kost, denkend aan de vele mogelijkheden die dit keer onbenut bleven en hoeveel makkelijker het misschien nog beter zou kunnen kwam ik mezelf weer tegen.
En nu kan ik wel roepen dat ik helemaal niets meer doe, denk ik terug aan de hartmonitor en het wilde ritme dat daarop te zien was. “Zo ” zei de dokter, “zolang ik hier stevige beweging zie, zit er in ieder geval leven in! “
Maar ik heb mezelf vooralsnog even op de eerste plaats gezet. Het zwaard van Damocles dat eenieder boven het hoofd hangt in deze periode die we voor het gemak het dagelijkse leven noemen probeer ik te vermijden. Evenals mensenmassa’s, supermarkten, winkelstraten en ziekenhuizen. Het is net als in het echte leven, de ene keer gaat het beter dan de andere.
Het zijn afwegingen, ga ik naar de kapper of riskeer ik weer een Corona coup, bestel ik mijn kerst dis online of zet ik hem online.(In dit geval mijn”braindad” kerstgedachte.) Hou ik mij aan de regels of neem ik het vaccin en waarom heb ik daar nog geen braindad stuk van gemaakt? Kortom er zijn nog een heleboel vraagstukken om af te ronden dit jaar terwijl ook de deadline voor de Edgar Stene prijs nadert. Niet alleen voor de gezellige lunch, maar met een Europese tweede plaats vorig jaar vind ik dat ik iets moet verdedigen.
Er is een goed thema gevonden voor de inzending, maar ik ben nog op zoek naar de juiste toon. Gelijk zo in het echte leven, we weten allemaal hoe het afloopt maar tot die tijd genieten we zo lang mogelijk van een spannend verhaal!
