Halleluja, karpe diem en leve het leven. Jezelf laten gaan en met hulp van mijn geweldige zorg team belandde ik toch op mijn boot. Bevoorrading door moeder Anna, geassisteerd door zoon Joshua die trouwens ook een geweldige klus had aan het schoonmaken van de buitenkant. Omdat er toch een paar onderdeeltjes ”niet helemaal stevig lijken te zitten” werd ik angstvallig niet alleen gelaten. Och zolang er terrasjes, vrouwen en drank in het spel zijn…
Dus ook de eerste nacht op de boot als overwinning beleeft. Nu alleen nog op weg naar de solonacht, er moet altijd iets te willen overblijven. Dat is tenslotte waarom wij als mensheid nog steeds vooruitkomen. Aankomende week hoop ik wederom wat puntjes te complementeren door ze op de juiste plaats of in het juiste ritme te zetten. Ik verheug me erg op een controle rondje bij mijn V’tjes en gek genoeg ook op mijn ritme reset. Ik hoop dat ik in één klap deze achterlijke periode vol met IC en ziekenhuisgeweld af ben.
De longarts leverde niet heel veel op, maar strikt gezien had ik niet veel materiaal voor hem. De CT-scan is ten opzichte van mei/juni enorm verbeterd wat natuurlijk fijn is om te horen, maar diep insite wisten we dat natuurlijk eigenlijk al wel. Het was ook een moment om even te spreken over de IC-plaatsing en de gebeurtenissen daaromheen. Ik had de beste man natuurlijk al een paar keer gesproken, maar dat waren toch vluchtige patiënt dokter contacten, en niet zoals nu in de beslotenheid van de spreekkamer. Tot wederzijdse verrassing emotioneler dan verwacht.
Nog lang niet de oude, maar dat was ook niet de verwachting. Het is de kunst om weer naar jezelf toe te evalueren met het beste wat overgebleven is uit het vorige leven, maar met de open mind naar de toekomst die zo mooi wordt als je hem zelf maakt. Soms is genieten lastig en lijkt de wereld een complot waarin je opgesloten bent in omstandigheden, vindt dan moed om de cirkel te doorbreken in het gebrek aan alternatieven. Soms gaat het niet zo snel als je zou willen, maar langzaam gaat klaarblijkelijk ook.
Op de hartbewaking in het vu bleken ze geen enkel risico te nemen en hadden mijn doorstart ingepland in de PACU oftewel uit slaap kamer… Net even meer mogelijkheden! Ook de controles vooraf waren iets grondiger dan gebruikelijk, maar bleken verder niet het vermelden waard. Hetzelfde geldt voor de cardio versie. Gewoon een kwestie van de schakelaar indrukken en alles loopt weer zoals het moet. Alsof je de auto opnieuw start en uiteindelijk is dat wat ik ook gewoon vond dat ik verdiend had. Een keertje een probleemloze ronde aan het vu. Laten we hopen dat het nog even mooi zomerweer wordt in september en dat we er allemaal maar lang van mogen genieten.
