Dacht ik al heel wat te hadden meegemaakt op Corona gebied blijkt er stiekem toch een overtreffende trap te bestaan.
In mijn vorige blog was ik geëindigd met een bacterie in mijn longen, kort na het schrijven begon ik er echt last van krijgen.
De situatie werd pas echt benauwd op het moment dat ik besloot te gaan liggen. Gewoon op bed gelukkig, maar normaal ademhalen werd steeds problematischer… Tijd voor de hulplijnen!
Toen ik de situatie had uitgelegd aan de verpleegkundige van de spoedeisende hulp kwam hij met het kinderachtige advies om toch maar 112 te bellen en een gele taxi met marsmannetjes te bestellen.
Dat was sneller geregeld dan gedacht, maar Amsterdam was echt een brug te ver voor onze klaarblijkelijk onderbezette ambulancedienst. In overleg met de spoedeisende hulp van het VU en de ambulance broeders werd ik goed genoeg gekeurd om door mijn broer naar Amsterdam gebracht te worden. Hulde aan alle partijen voor initiatief doordenken en doorpakken en rijden uiteraard.
Kortademig dus in Amsterdam begon het protocol Corona opnieuw. In eerste instantie mocht ik het hele circus doormaken ,inclusief die fijne watten staaf die zo diep moet!
Ik heb er de hele nacht doorgebracht in verband met een paar ernstige auto ongelukken die logischerwijs een hogere prioriteit hadden.
Vroeg in de ochtend werd ik overgebracht naar een Corona tussen wacht station. Met z’n tweeën op een 4 persoonskamer, kruislings, komt Carona wel erg dichtbij ineens.
Ook dichtbij was mijn longarts die dit somehow geen goed idee vond. Binnen de kortste keren lag ik alleen in een 4-persoons kamer en na enkele uren solitaire opsluiting krijg ik mijn laatste overplaatsing naar de acute opname afdeling waar een plekje voor me was vrijgehouden.
Ook nog mijn reumatoloog toevallig in huis, dus het vervolg plan was snel geschreven worden. Drie enorme stoten prednison “maatje olifant” en een beetje chemie om de boel in mijn borstkas tot rust te brengen.
De doos met “laatste redmiddel” heeft geen inhoudsopgave maar heeft buiten een platgeslagen moeheid tot dusver weinig bijwerkingen
Ik heb hem mijn leven al een paar keer deze combinatie gehad en het valt niet te voorspellen hoe goed het gaat aanslaan. De doos met “laatste redmiddel” heeft geen inhoudsopgave maar heeft buiten een platgeslagen moeheid tot dusver weinig bijwerkingen.
Extra zuurstof maakt mijn leven weer enigszins behapbaar, dus er zal thuis en voorziening gemaakt worden. Hopelijk wordt dit geen vaste waarde in mijn leven, ik voorzie problemen voor plaatsing in de zeilboot.
Zoals de vlag er nu bij hangt zal ik morgen weer richting Alkmaar afreizen. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ze je liever helemaal geen patiënten hebben. Normaal vind ik dat ook een gezonde instelling…
Foto: https://morguefile.com/
