Roep en schrijf ik dat er aan de ene kant geen plek is voor patiënten in het ziekenhuis, vind ik mezelf enige minuten later weer bij het geïmproviseerde tentenkamp aan de Boelelaan. Een nare kortademigheid bij inspanning die zelfs het oversteken van de straat tot uitdaging maakt. In overleg met de huisarts toch maar een longarts geconsulteerd die natuurlijk vrij resoluut een bezoekje Amsterdam in zijn receptenboekje schreef.
Aangezien kortademigheid een van de corona verschijnselen is was de test inclusief het verpakte personeel inbegrepen. Goed om te weten dat de kortademigheid niet door corona veroorzaakt is, al geeft het natuurlijk geen garantie voor de toekomst. Het werd een bloedstollende bijeenkomst. Letterlijk! Het bloed stolde in de machine nog voor de resultaten bekend waren. Dus mijn zo kort mogelijke verblijf gaf nog een paar extra vraagtekens.
Uiteindelijk gaat het zoals het altijd gaat, de levensbedreigende zaken worden uitgesloten, maar iedereen op de longafdeling is zich bewust van het feit dat er een probleem zit waar iets aan gedaan moet worden het liefst op korte termijn.
Er zijn grofweg 2 behandelmethode, nogal tegengesteld van aard, die je bij patiënten zoals mij kunt proberen. Uiteraard weet je dan het liefst wel welke het beste is en om daarachter te komen wil je eigenlijk weten wat er precies in de longen gebeurt. Daarom is er voor zo snel als maar mogelijk is op de afdeling een bronchoscopie ingepland.
Het maakt mij als “gevalletje “niet makkelijker. De knoop met zuurstof in de longen, maar ook de verdeling in het lichaam met de mitrochondiale afwijkingen gecompenseerd door het bloedverlies in de darmen zet in ieder geval het denkvermogen van de academie in de hoogste versnelling.
Wow, Sander, wat heftig allemaal. Ik hoop dat ze iets kunnen doen voor je, zodat de darmbloedingen afnemen, maar je longen meer ruimte krijgen om te ademen. Heel veel sterkte gewenst. Lieve groet en een dikke virtuele knuffel, Pia