Voor het jaaroverzicht was het geheugen zo slecht dat ik terug moest vallen op mijn blogs. Het idee om er een boek van te maken is helemaal zo gek nog niet want het leest als een spannende roman maar blijft helaas wel een slecht verhaal.
Zonder dollen valt mij wel een vervlakking van humor op. Nog steeds gedrenkt in optimisme hoop en doorzettingsvermogen, maar het is in mijn kritische blik allemaal wel eens beter geweest.
En ik kreeg hem ook voor de kiezen…
Was ik bij het naderen van het vorige volgende jaar nog volop bezig om mijn rol binnen het Europese APS-landschap te bepalen, bleek ineens mijn eigen APS een hoofdrol op te eisen. Dusdanig heftig dat ik uiteindelijk heb moeten besluiten al mijn vrijwilligerswerk aan de wilgen te hangen en deze te snoeien voor een barre winter.
De bijna-doodervaringen waren heftig, maar ook complimenteus voor de medische staf van het plaatselijke ziekenhuis die mij daar dit jaar minimaal een keer of drie weggehaald hebben.
Afscheid
Net zoals altijd is het leven afscheid nemen van het huidige als je in de toekomst loopt. Vaak doen we dit heel onbewust, merken we het zelfs niet eens maar soms ook vieren we het als overwinning als we bijvoorbeeld het pensioen halen, of een ander gesteld doel als verjaardag of geboorte. Maar is niet iedere dag een geboorte en is het niet de kunst er een goed doel van te maken.
De afgelopen periode was voor mij dan ook een zoektocht naar nieuwe invulling. Het liefst met behoud van zingeving en diepgang, al mag luchtigheid en humor zeker niet ontbreken. Het eerste deel heb ik ingevuld met her-decoratie van mijn werkplek. Bedrijf er uit en creatieve geesten er in. Ik hoop maar niet dat mijn oma dit letterlijk neemt, aangezien zij met haar portret een prominente plaats inneemt.
Kunst aan de kade
Volkomen blanco mijn huis binnenlopend viel het mij ineens op dat ik best wel veel kunst in huis heb. Zelfs mijn kerstboom doet mee aan dit feestje! Een gedeelte hiervan is geconcentreerd in mijn werkkamer ter inspiratie. Soms ook gewoon om dat naar mij gestuurde enveloppen te mooi zijn voor de oud-papierbak. Dat geldt met name voor het werk van Nardja Kerkmeer
die naar verluidt een aparte zaal in mijn huis zal krijgen.
Maar genoeg over het verleden, we leven immers in de toekomst…
Geschiedenis blijft toch het belangrijkste instrument om de toekomst te overleven. Uit mijn oude archieven pulkte ik een paar slechte ervaringen rondom de behandeling van mijn aandoening. Achteraf had ik dus kunnen weten dat de ingeslagen weg niet de beste was. Gelukkig is ook dat stukje gladgestreken en de behandeling weer geoptimaliseerd. Tijd voor bezinning en rust. En controle aangezien mijn vertrouwen in mijn fysiek behoorlijk onderkoeld is. Voor de komende periode staan hart en darm op het program. Ook verwacht ik nog wel iets te zien van de oogarts, die mijn rechteroog zal verlossen van de prednisonstaar.
Op meer persoonlijk vlak ben ik mij aan het richten en oriënteren op het publiceren van wat door mij achter elkaar gezette letters, maar met alle hedendaagse technieken is de keuze zo groot, evenals de concurrentie en de commercie die daar dan weer gretig op inspringt, dat dat proces niet zo snel gaat als ik gewild zou hebben. Maar zoals uit dit hele stuk al blijkt, het is goed om een doel te hebben!
Zo zou ik dan ook de laatste Blog van dit jaar willen besluiten met een traditionele wens voor de toekomst:
De wereld een klein beetje beter achterlaten dan je haar vanochtend vond,
terugdenken aan het wonder van de natuur en jouw plek in het klimaat
blijven kijken in de spiegel en niet hopen dat het beter gaat
je verantwoording nemen en zeggen ik was niet degene die de wereld verslond
Mijn beste wensen voor een zo gezond en gelukkig mogelijk 2020
Sander
