Er moet een moment van afscheid zijn, anders kan de mens niet loslaten. Of het nou een goede vriendin, een lieve moeder of ander dierbare betreft, niets is voor altijd. En dat is voor werk niet anders!
Dit was het weekend waarin ik afscheid nam van mijn bestuursfunctie en de vele taken die daar bij hoorde. Voor degene die het nog niet meegekregen hebben, mijn gezondheid heeft een dusdanig laag niveau gekregen dat ik besloten heb mijn vrijwilligerswerk te stoppen. Vrijwillig dat dan weer wel!
Nu is in deze digitale wereld dit makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn computer blijkt op vele plaatsen automatisch in te loggen op een account van de Vereniging. Naast het verantwoord overdragen van allerhande wachtwoorden kan ik dus ook overal aan de gang met het veranderen van toegangsrechten.
Langzaam maar zeker lijkt het me te lukken en zie ik steeds minder symbooltjes in de telefoon om mijn aandacht vechten. Ik kan me voorstellen dat je als digibeet hier behoorlijk de draad kwijtraakt.
Het heeft wel als logisch gevolg dat ik het ondertussen door mij gehate Facebook (in verband met de routines die zij hanteren kom ik eigenlijk alleen nog maar mensen met een ziekte tegen) steeds minder bezocht, maar het blijft een prachtig laagdrempelig podium om contact te zoeken met een Vereniging. Het duivelse dilemma dus. Ik heb het losgelaten… En uitbesteed. De laatste posts op de website van de Vereniging is met grote kunde gedeeld, dus ik denk dat dat wel goed gaat komen.
En natuurlijk ga ik niet helemaal van God los, of van Facebook af, maar mijn aanwezigheid zal toch anders worden. Om te voorkomen dat ik in mijn blogs een soort Heintje Davids tournee ga maken is dus dit het laatste blog wat over mijn afscheid gaat.
Daarna kunnen we weer lekker verder medderen met de gezondheid, al-afkloppen-lijkt het op dit moment redelijk te gaan binnen de beperkingen die ik al had.
Met de komst van herfst weer ga ik nog een paar dagen op de boot zitten voordat deze het water uit gehesen wordt en wat fietstochtjes in de regio maken. Daarna zal ik mij gaan verdiepen in het prachtige afscheidscadeau wat ik van de Vereniging kreeg.
Een prachtige koptelefoon die goed genoeg is voor mijn spraakherkenning, maar bovendien draadloos is. Ik vind het wel wat ironisch hebben, loslaten… draadloos… en toch als groter doel in gesprek blijven met elkaar want 13 jaar verenigings ervaring heeft mij een heleboel gebracht en het zou zonde zijn als alle kennis verloren gaat.
