Jezelf buiten de maatschappij regelen, is zelfs in de vakantietijd een hele opgave. Het klinkt zo makkelijk niets doen, maar als je niets doet kom je er toch niet. De beslissing die ik nam als gevolg van het voortschrijdend inzicht van de achteruitgaande hersenfunctie zette toch een heleboel op zijn kop.
Omgedraaid, of liever gezegd aan de andere kant, kreeg ik ook een heleboel hartverwarmende reacties waarvoor dank. Ik heb er ondertussen vrede mee… Het is mooi geweest, ik keer weer terug naar de resten van mijn eigen leven.
Om te beginnen heb ik het sporten maar weer opgepakt, al valt dat na een paar grote ziekenhuisopnames en wat maanden luieren niet mee. Maar daar blijkt dan toch weer dat nog niet mijn hele karakter is weggevaagd, aangezien het toch drie keer per week lukt.
Voor het overige blijft het de puzzel van de energie die dagelijks gelegd moeten worden. Spectaculair is het stukje rebus in de puzzel… Twee woorden veranderen de balans, zonder te vertellen wanneer en waar.
Ik heb nog geen rust in mijn hoofd, kan de tijd om lekker op mijn boot te zitten schrijven nog niet vinden. Dat heeft misschien ook te maken met de gans in de jachthaven*. Het goede nieuws is dat hij uiteindelijk ook zijn rust heeft gevonden. Voor mij in de vereniging zijn er nog een paar losse eindjes aan elkaar te knopen, dus toch nog maar even de schouders eronder, al verheug ik mij ondertussen wel op de dag dat ik taken vrij ben. Dan kan ik echt eens kijken of er nog iets uit mijn handen wil komen.
