Kennen jullie dat verhaal van die Otter die naar Maastricht ging. Lekker een dagje relaxed kuieren over de Maasboulevard. Een hapje eten, goed hotel en dan de volgende dag mooi op congres in het prachtige Mumc+. Exact zo gepland omdat de haperende gezondheid geen spannende verrassingen meer aankan.
Nou die ging niet
Halverwege de reis werden de gezondheidsklachten zo serieus dat ik geen andere keus had dan het spoorwegpersoneel op Utrecht Centraal aan te spreken en hun calamiteitenplan te testen. Tot zover lekker relaxed reizen. Vanaf dat moment kwam alles uiteraard in de stroomversnelling…
Uiteindelijk is na het maken van een CT-scan de mogelijkheid van longembolie uitgesloten, er is zowaar een probleem gevonden waar ze in het vu nog eens nader naar mogen kijken en ik kon hijgend en puffend de laatste trein naar Maastricht nog even te grazen nemen.
Genoot
Maar ik was wel aanwezig tijdens de lotgenotendag, waar ik heb geleerd dat ook de Maastrichtse tak van de academische wereld zich serieus bezighoudt met het antifosfolipidensyndroom. Goed om nog eens in het achterhoofd te houden. Binnenkort verschijnt er op de website van de NVLE een verslag over deze bijeenkomst.
Tot die tijd moest ik mij haasten want in Alkmaar was niet alleen vaderdag, maar ook mijn favoriete vaderdagcadeautje (zonder hem geen vaderdag) die vond dat hij zelf ook recht had op een cadeautje. Inderdaad 18 jaar, dat vraagt wel om een speciale behandeling.
We hebben de zondag dan ook doorgebracht onder toeziend oog van de familie waarbij wij als gezin trakteerde op appeltaart, slagroom-taart, vegetarische linzensoep en uiteraard speciaal voor de jarige tomatensoep met balletjes. (Al vraag je je af of hij daar niet te oud voor wordt, maar dat zal de toekomst leren.)
En wat geef je een puber die bijna alles al heeft? In ieder geval geen Nieuwe spijkerbroek, de huidige kan best nog wel een tijdje mee 🙂
