Laat ik heel eerlijk zijn. De uitkomst van het overleg valt mij licht tegen, al had de realist in mij natuurlijk al lang al bedacht dat het miraculeuze medicijn dat ik nodig heb nog niet bestaat.
De uitslag van het een biopt was ten tijden van het overleg nog niet bekend en dus niet meegenomen in het overleg. Gelukkig was het wel al verschenen in het patiëntendossier zodat het in de nabespreking met mij ten dele kon worden behandeld.
Groot probleem is het zien van kleine bloedingen in mijn hersenen (de zogenaamde micro bleeds) die in combinatie met bloedingen in mijn darmen alle seinen voor antistolling op rood zetten.
Tegelijkertijd blijkt bijvoorbeeld uit recente Tia dat zonder antistolling in mijn geval ook geen goede optie is. De te nemen stappen volgen de logica van het verstand. Een antistollingsmiddel dat iets minder belastend is voor de maag in iets lagere dosering lijkt inderdaad logisch.
Ook een minder intense antistolling therapie was een logische verwachting. Hoe dat zich verhoudt ten opzichte van mijn triple positieve APS-waardes zal de tijd moeten uitwijzen, maar continu doodbloeden blijkt ook lastig.
Voor de zekerheid word ik wel nog even bij de psycholoog langs gestuurd, al weet ik niet zeker of dat niet meer is voor de gemoedsrust van mijn dokters of dat ze een verantwoorde inschatting willen over leven met een tijdbom.
Op persoonlijke titel geloof ik nooit dat lagere stolling gaat zorgen voor een hogere oplossing in mijn probleemkunde. De beste samenvatting is niet te veel denken aan de antistolling omdat dat door de microbloedingen slecht is voor zowel brein als darmen… vertelt het hele verhaal.
Op die paar zakjes bloed na natuurlijk want het was al opgevallen dat ik steeds langzamer ging lopen op de gangen. En dan wordt garantie tot de deur wel heel erg kort door de bocht…
