Op de dag van de democratie rook het in het lokale buurthuis naar stemhokjes en rode potloden. Mafkees kwam binnen en riep dat hij stemmen hoorde, hij kon zich legitimeren dus ook hij kreeg recht van spreken, we leven in een mooi land waarbinnen de lijntjes van het stemhokje mooie dingen mogelijk zijn.
Ik heb zelf wel even moeten zoeken naar de juiste keuze en richting. Als rechtgeaarde Otter kun je Tenslotte niet lichtzinnig denken over waterschappen, maar dat is nou juist weer het mooie van democratie… Iedereen spiegelt op zijn eigen wijze zijn eigen geloof in de politiek.
In ieder geval waren de vele debatten leerzaam. Zo leerde ik dat ziekenhuiszorg uiteindelijk in Den Haag geregeld wordt en dat ze er op provinciaal besluit weinig aan kunnen toevoegen. Hopelijk leef ik lang genoeg om me dit bij de volgende verkiezingen nog te kunnen herinneren, want in de zorg moet echt iets anders!
In ieder geval ook in mijn zorg. Ondertussen begin ik er een beetje van te balen dat iedere keer als ik weer opgekrabbeld ben, er een ander stuk van mijn lichaam mee ophoudt, zodat ik de opgebouwde kwaliteit van leven weer kan inleveren.
Dit keer was het mijn oor wat me dwarsboomde. Ik voelde nattigheid toen de huisarts vertelde dat hij het niet kon thuisbrengen en dat een spoedspreekuur bij de KNO-arts een goed plan leek. Eigenlijk voelde ik al eerder nattigheid, maar dat bleek slechts bloed wat ’s nachts uit mijn oor sijpelde.
Ook de KNO-arts herkende niet wat er aan de hand was, maar hij kon er wel iets aan doen. Op zijn vakgebied dan. Behendig heeft hij in mijn oor zitten knutselen aan een bloedvat wat op springen stond en deze dichtgesoldeerd. Zeg maar zoals mijn aorta ook gerepareerd is, maar dan minder ingrijpend. Of het van bloedvat in mijn darmen wat ze recent gesloten hebben.
Ik moet nu ineens denken aan dat reclamespotje van het kleine jongetje: “Pap, kun je eigenlijk zonder bloedvaten?” Ik vind het in ieder geval geen leuke trend. Overal in mijn lijf lijken bloedvaatjes spontaan te knappen. Mijn hele lijf rommelt, mijn thorax is onrustig en de hometrainer trekt het nog maar 20 minuten per dag. Nog lang niet niveautje sportschool dus.
Ik voel me koortsig, grieperig, rillerig en koud ondanks mijn zilveren ondergoed. Mijn ontstekingswaarden zijn niet aanwezig zodat de dokters in eerste instantie geneigd zijn me per omgaande retour te sturen.
Het aantal draaideurconsulten, serieuze gesprekken met de dokters in de draaideur- niet het aantal zinloze bezoeken om de artsen aan hun quota te helpen- neemt toe. Natuurlijk komt dat ook omdat ik vaak op de taxi terug zit te wachten, maar ook omdat ik serieuze vragen heb. Nog steeds met de hakken in het zand vechtend met ieder beetje achteruitgang om de Otter in stand houden. Want dat was uiteindelijk mijn keuze!
