Ik zie mijn gezondheid als een grote holle bamboestok gevuld met droog zand. Als je ermee door de woestijn loopt verlies je zo af en toe eens een korreltje zand, maar heb je genoeg om dat te compenseren. Houd je hem echter scheef dan loopt de inhoud er echter snel uit. Hoe schuiner hoe sneller.
Dat is dan ook de reden waarom mijn hakken in het zand gaan als de gezondheid niet wil. Ik heb in een verleden al eens geleerd dat datgene wat je inlevert geen garantie geeft voor wat de toverkuren in het vu opleveren. Het blijft een slechte Tango met iedere keer twee stappen achteruit en maar eentje terug.
Achtersteboven
telt onderaan de streep
Als ik vandaag een stapje naar achter zet en mijn afgelopen half jaar in helikopterperspectief bekijk, ben ik werkelijk waar achteruitgevlogen. Natuurlijk, de knappe koppen hebben er met een revalidatie en Paaseilandpillen wel weer een beetje leven ingedreven, maar de lijn onderaan de streep gaat nog steeds te hard.
Ik wil teveel, ik vergeet te veel en ik wil teveel vergeten. Maar ik wil ook koesteren en vasthouden. Datgene wat mij mij maakt. Ik ben het te vaak kwijt om het glimpje ervan terug te zien op het moment dat ik de moed verlies. Met het zwaard van Damocles dat de porties nipt in vergankelijke stukken knipt. Vleugjes van de toekomst met een rouwrand als korst.
Niet weten wat komt en gaat. Slechts gissen als een wijze raad. Het moment pakken gewoon omdat het kan, of uit handen laten glippen omdat dat er staat. Wispelturig, knorrig en dan ineens storm in mijn hoofd die beterschap beloofd!
Mijn wereld is op dit moment geen eenvoudige. Bij het zien van de serie Stuk, NPO, werd royaal aandacht besteed aan het revalidatiewoord Heliomare. Een plek waar ik zelf ook ooit in een ver verleden weer tot mens ben gebracht. Niet alleen nu confronterend, maar ook om te zien hoe mensen met minder om moeten gaan.
En dan mag ik ineens weer niet klagen, of heeft ieder zijn eigen lot, die hele grote knoop in je maag die toekomst heet, met de garantie tot op de hoek en mazzel als je het morgen nog weet!
Ach ja en dan heb ik het gevoel dat mijn leven al stilstaat bij de diagnose ‘bronchitis’. Het lijkt mij een kunst je op zo’n moment niet te focussen op de komende ongemakken maar op herstel. Daar zul jij vast een stuk bedrevener in zijn. Sterkte, kerel!