Ik heb er met meerdere gelegenheden rustig aan kunnen twijfelen, maar het lijkt erop dat ik ook mijn 52e verjaardag ga halen. En al vind iedereen om mij heen dat een enorme prestatie, ik vier het in gepaste bescheidenheid met koffie en taart – wel uit eigen appelgaard.
Al lijken er met mijn gezondheid voorzichtige stappen vooruit gemaakt te worden, het is nog steeds een broos evenwicht. Dat merk ik bijvoorbeeld aan geconcentreerde bezigheden als appels schillen of taarten bakken.
Toch bemerk ik ook vooruitgang. Van de week op bezoek bij een begraafplaats liep ik in één keer naar het graf wat ik wilde bezoeken. De keer daarvoor was het een soort hordelopen geweest waarbij op alle bankjes onderweg langdurig gerust diende te worden. Voor mij toch wel een teken dat de huidige imuun supressie meer effect heeft dan een placebo.
Morgen krijg ik als verjaardagscadeautje de officiële start van mijn revalidatietraject. In eerste instantie twee keer in de week, daarna drie keer in de week keihard revalideren in het Amsterdam UMC, locatie vu (of hoe je dat ook hoort te schrijven want ik moet nog erg wennen aan de fusie met het AMC.
Het wordt een oefentraject waarin gewerkt wordt aan de belastbaarheid van de spieren en de zuurstofopname.
De appeltaart zorgt ervoor dat ik me ondertussen dusdanig “uitgewoond” voel dat mijn normale enigszins relativerende/humoristisch bekeken schrijfstijl iets uit een ver verleden lijkt.
** En al moet ik toegeven dat dit niet mijn allerbeste blog is, begint mijn hoofd zich weer een beetje te richten op het schrijven van teksten. **
Zo heb ik toch maar even mijn oog laten schijnen over de Armeense kinderen. Er moet natuurlijk recht zijn in Nederland, maar de bizarre hoeveelheid media-aandacht hadden ze wat mij betreft ook kunnen besteden aan een paar relatief onbekende auto immuunaandoeningen.
Natuurlijk werkt het niet zo in de wereld, maar het voelt soms wel eens oneerlijk. Ik met weinig energie vechtend tegen de bierkaai en twee kinderen die zich strikt gezien niet aan de wet houden… Dat zou toch beter moeten kunnen!
Ik weet het, ik trek mijn eigen plan en haal daar ook resultaten mee. Iets langzamer maar met ondertussen steeds meer medestanders. Mijn dag gaat nog komen.
Om te beginnen over twee weken in Engeland in het goede gezelschap van Graham Hughs, de reumatoloog die APS voor het eerst beschreef om in de stemming te komen, en dan een paar dagen later op een groot internationaal APS-congres.
Als dat geen reden tot doorzetten is, dan weet ik het niet meer. Maar als ik morgen weet te overleven, is overmorgen ook niet onmogelijk
- Nieuwsgierig naar ander schrijfwerk van mijn hand, de vluchtstrook, de ervaren schrijver , groen bezig en mesjogge zijn ook weer bijgewerkt. Al deze klinkende namen vind je op de website braindad.nl
