Klaarblijkelijk neem ik maar moeilijk afscheid van het fenomeen ziekenhuis. Checkte ik woensdag nog uit in Heliomare, zat ik gelukkig geheel volgens planning donderdag alweer in het ziekenhuis. De hartklap zonder applaus omdat hij niet doorging. Vrijdag op verzoek van de longarts ook maar even een spoedje en ook op zondag ben ik bijna ongezien op de eerste hartlonghulp in Alkmaar geweest, al was dat afgesproken werk met het oog op mijn nierwaarde.
Het begon mijn vaste chauffeur, broer, ook op te vallen dat er wel weer erg veel heen-en-weer gereden wordt. Ook de longarts op de spoedafdeling had recidiverend terugkomen als belangrijkste aandachtspunt. Helaas lukte het ook dit keer niet om er een afdoende oplossing aan te hangen.
De ritme storing blijft zorgen voor vocht ophouding (lees Benauwdheidsklachten) en de nierfunctie houdt een al te enthousiast gebruik van plaspillen tegen. Het resetten van mijn hart is ondertussen uitgesteld naar minimaal drie weken de INR boven de 2,0. Wel van tevoren een afspraak maken dus na het raadplegen van een paragnost zijn we op eind augustus uitgekomen.
Tot zover alle medische shit, ik heb ook nog een gewoon leven al merk ik dat ik daar niet zo makkelijk naar de terugkeer als eigenlijk de bedoeling was. Een grote sappige biefstuk in het vooruitzicht moet er dan maar verbetering in brengen.
Voordat we het over dierenleed gaan hebben, was even op mijn boot zitten ook een dramatische gebeurtenis. Ik heb er serieus over zitten twijfelen of ik het achterdek nog wel zou meemaken in dit leven. De wandeling naar mijn boot is globaal de maximum reikwijdte, maar het kon!
Veel meer gebeurt er niet, het energieniveau is nog laag en het verheugen op slapen in het eigen huis is groots en gaat dan ook aankomende week weer gebeuren. Al vind ik het nog steeds allemaal erg langzaam gaan zal het mij benieuwen wat de puber van dit herstel vindt.
