Pas toen ik recent een foto van mezelf op internet zette (Facebook) viel het me op -ook bij de reacties waarvoor dank- dat de impact van mijn recente ziekenhuisopname al met al toch wel heftig was.
Me moeder
Nou had mijn moeder dat ook wel kunnen vertellen, zij werd kordaat de kamer uitgestuurd toen er gehandeld moest worden en dat ook hulplijn niet meer welkom was was veelzeggend. Apart, een paar weken geleden had ik nog een gesprek met een Intensivist over het herkennen van de grenzen van je eigen lichaam. Ik ken nu ook mijn uiterste bloeddruk.
Natuurlijk woorden van eer voor de heldhaftige dokter die mijn leven heeft gered, of moet ik zeggen dokters want het waren er nogal wat op die 12 m² waar ik de afgelopen anderhalve week heb gewoond. Het was uiteindelijk een ingreep via mijn lies waardoor de bloeding definitief tot stoppen werd gebracht, al hoorde ik achteraf dat de dokter die zo geïnteresseerd stond te kijken puur voor de reanimatie, bloed en plasmavoorzieningen was meegestuurd.
Niet grappig
Wat niet echt in mijn voordeel werkt is mijn humor. Ik blijf tot op het laatste moment mijn zwartgallige levensvisie ventileren met als onderliggende gedachte dat zolang er geluid uitkomt het niet dood is! Het moment dat je lichaam in de stress schiet en je in je hoofd ineens overal vocht vasthoudt, is dus niet het moment om over uilenimitaties te beginnen. Of de vraag te stellen of ze de vorige keer katten bloed hebben gegeven omdat er weer een leven vanaf is gegaan.
Maar dat ben ik. En hoe onhandig ook, dat zal ik blijven! Rasoptimist tot in het laatste vezeltje, tot aan het laatste bloedvaatje in me darm, of het nou lek is of niet! Volgens mij maakt het mij tot een bijzonder patiënt.
Ik kan de vinger leggen op de dingen die fout gaan en me afvragen hoe “Mien uit Assen” deze zelfde situatie overleeft zou hebben, maar liever kijk ik naar wat er wel goed ging. Zo heb ik met een dokter uit Leiden “Arch” gespeeld. Niet uit wantrouwen, maar omdat ik nou eenmaal een gecompliceerde patiënt ben met veel problemen is het handig om te zien dat er een goed systeem onderweg is. Onderweg, want er liggen nog wel wat privacyhobbels zo hier en daar.
De MDL is een beetje een poeperige afdeling waar het over het algemeen behoorlijk druk is. Veel heen-en-weer-verkeer naar de scan en scope spelonken onder hard toeterende begeleiding van laxerende patiënten. Het klinkt mij niet als de ideale werkplek, verbazing des te meer als ik zie hoe bevlogen de verpleging werkt.
Een dikke dank voor de verzorging!
Ik kan me weer focussen op de toekomst. Het was jammer dat mijn trip naar Pisa, waar ik zou deelnemen aan een focusbijeenkomst over SLE, geen doorgang kon vinden, het vliegtuig vertrok eerder dan dat ik uit het ziekenhuis was ontslagen, maar ervaring leert dat de bereidheid tot vechten voor zeldzame aandoeningen als lupus en APS mij altijd mooie dingen en mooie ontmoetingen brengt… En dat het oh zo nodig is!
Rasoptimist dat ben je zeker. Het kan altijd slechter. Lees met aandacht en plezier je woorden op papier. En kom wederom tot het besef dat optimisme een belangrijk onderdeel van een genezingsproces kan zijn.
Jammer dat je reis niet doorging maar dat weerhoudt je er zeker niet van om alvast te volgende te boeken. Trots op je ottertje. ????????????
Goed dat je weer thuis bent na je zoveelste ziekenhuis opname, maar vooral dat de oorzaak van het bloedverlies kon worden opgespoord en verholpen.
Ik sluit me aan met de opmerking van Rinske, dat je een ras optimist bent.
Ik ken je inmiddels al bijna 50 (!) jaar maar dat optimisme en kijken met een kritisch knipoog loopt als een rode draad door je leven. Ga zo door Otje…..